Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται φθίνουσα συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές, γεγονός που δεν είναι άσχετο με τη γενικότερη κατάσταση του συλλόγου (αυτοδυναμία ΔΑΠ) αλλά και την απομαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων. Οι φοιτητικές εκλογές εκφράζουν σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή τα πολιτικά ρεύματα εντός των φοιτητικών συλλόγων και καθορίζουν ως ένα βαθμό τη λειτουργία τους την επόμενη περίοδο.
Η αποχή ως πρακτική αποτελεί απόληξη πολλών και διαφορετικών απόψεων, η καθεμία από τις οποίες φέρει και αντίστοιχα επιχειρήματα υπέρ της, τα οποία θα προσπαθήσουμε να αποδομήσουμε παρακάτω.
Επιχείρημα πρώτο: « ΣΚΑΤΑ στα κόμματα και τις παρατάξεις »
Στα αμφιθέατρα συχνά ακούγεται η άποψη «όλες οι παρατάξεις είναι ίδιες. Γιατί να ασχοληθώ μ’ αυτά τα πράγματα;».
Από τη μία είναι οι καθεστωτικές παρατάξεις που η πολιτική τους πρακτική αναλώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε πάρτυ, εκδρομούλες, κονέ με καθηγητές και σημειώσεις, κρύβοντας κάτω από το χαλί τη στήριξη των αντιλαϊκών πολιτικών. Από την άλλη, εμείς ως Αντιδομή, σε καμία περίπτωση δεν ταυτιζόμαστε με αυτές τις παραταξιακές λογικές. Αντιλαμβανόμαστε το σχήμα μας ως πυρήνα γύρω από τον οποίο συσπειρώνονται φοιτητές που αγωνίζονται από κοινού για την υπεράσπιση των συμφερόντων και δικαιωμάτων τους και τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους.Μέσα απ’ τις κινητοποιήσεις μας επιδιώκουμε να βελτιώσουμε τις ζωές μας, βάζοντας αναχώματα στις αστικές πολιτικές. Καταλαβαίνουμε ότι αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες και όχι επιλέγοντας τον ατομικό και ανταγωνιστικό δρόμο, για αυτό και παλεύουμε για την αναζωπύρωση των συλλόγων και των διαδικασιών τους. Άλλωστε στην πράξη, το απολιτίκ δεν εκφράζει απαξίωση, αλλά σιωπηρή συναίνεση στις πολιτικές που μας επιβάλλονται.
Επιχείρημα δεύτερο: « εγώ θέλω μόνο το πτυχίο μου…»
Τώρα με την κρίση ολοένα κι αυξάνονται οι φοιτητές που βιάζονται να αποκτήσουν το πτυχίο τους λόγω της οικονομικής πίεσης, σε συνδυασμό μάλιστα με την εντατικοποίηση της φοίτησης. Έτσι αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως χώρο στείρας διεξαγωγής μαθημάτων και εξεταστικών, απογυμνωμένο από οποιαδήποτε πολιτική υπόσταση. Μια τέτοια λογική αδυνατεί να συλλάβει το γεγονός ότι η ίδια πολιτική που τους πετάει από τις εστίες, τους απειλεί με διαγραφή και τους επιβάλλει όλο και αυξανόμενα εξεταστικά φίλτρα είναι αυτή που τουςεπιφυλάσσει το μαύρο μέλλον της ανεργίας. Άπαξ και γίνει αυτή η συνειδητοποίηση, η αποχή παύει να είναι επιλογή και γίνεται ξεκάθαρη η αναγκαιότητα συμμετοχής κυρίαρχα στη λήψη των αποφάσεων των συνελεύσεων, αλλά και δευτερευόντως στην εκλογική διαδικασία. Ας μην ξεχνάμε ότι αποχή ίσον ανοχή.
Επιχείρημα τρίτο: «κι εγώ τι μπορώ να αλλάξω;»
Οι αδυναμίες των κινημάτων να νικήσουν έχουν γεννήσει απογοήτευση στους φοιτητές και έχουν κλονίσει την πεποίθηση ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να αποφέρουν αποτελέσματα. Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με την έλλειψη συλλογικών και κινηματικών αναπαραστάσεων κυρίαρχα στα μικρότερα έτη οδηγεί να μην έχει πίστη στους συλλόγους και τί μπορούν να πετύχουν. Αυτή η λογική είναι αδιέξοδη γιατί όσο δεν στήνονται αγώνες τόσο οι αναδιαρθρώσεις θα επιδεινώνονται και οι δυνατότητες επίθεσης από πλευράς κινήματος θα αμβλύνονται.Η ιστορία έχει δείξει πως το φοιτητικό κίνημα μπορεί να εγγυάται την κατοχύρωση «μικρών»( Διπλές Εξεταστικές) αλλά και «μεγάλων» (μπλοκάρισμα εφαρμογής νόμου-πλαίσιο).
Ένα διαφορετικού τύπου επιχείρημα είναι αυτό που θέλει τις εκλογές να ενισχύουνε τις λογικές της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης πλήττοντας την ενεργή συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων. Ακόμα και αν έχει διαφορετική αφετηρία καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα να αφήνει τους συλλόγους έρμαιο της ΔΑΠ. Αυτή η αντίληψη παραγνωρίζει το γεγονός ότι όλοι όσοι αγωνιζόμαστε καλούμαστε να το κάνουμε μέσα σε υπαρκτές συνθήκες και δομές το οποίο σημαίνει ότι αν απέχουμε από αυτές την επόμενη μέρα των εκλογών, και το Δ.Σ. θα υπάρχει και η ΔΑΠ θα αλωνίζει. Σε καμία περίπτωση δεν εξυψώνουμε τις εκλογές σαν μητέρα των μαχών αλλά αναγνωρίζουμε ότι είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί ανάμεσα και παράλληλα με άλλες σε κινηματικό επίπεδο.
Κλείνοντας, μην ξεχνάμε ότι οι εκλογές αποτυπώνουν σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, πολιτικούς συσχετισμούς σε όλους τους συλλόγους πανελλαδικά και ότι μία εκλογική αναμέτρηση που είτε θα ενισχύει τις καθεστωτικές παρατάξεις είτε θα αποτυπώνει την αδιαφορία των φοιτητών γι’ αυτά που συμβαίνουν, δείχνοντας συγκατάβαση στη συνέχιση της αναδιάρθρωσης με την συναίνεση της νεολαίας. Εμείς καλούμε τον κόσμο να σταθεί πλάι μας πάνω απ’ όλα στις συλλογικές διαδικασίες, στους αγώνες και στο πεδίο του δρόμου, αλλά και σ ’αυτήν τη μάχη. Η ψήφος στην Αντιδομή-ΕΑΑΚ δε σημαίνει ανάθεση και απόθεση ευθυνών σε αυτόκλητους σωτήρες, αλλά σημαίνει συστράτευση με την αριστερά που δεν συμβιβάζεται, που αγωνίζεται και που τολμά να νικά. Με την αριστερά που εμπνέει και εμπνέεται από τα ευρύτερα λαϊκά κινήματα.
ΜΗ ΜΑΔΑΣ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ!
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΜΑΙΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ- ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου