Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ...

Τους τελευταίους μήνες στη σφαίρα του δημόσιου λόγου έχει κυριαρχήσει ένα ζήτημα που αφορά τα πανεπιστήμια: το πανεπιστημιακό άσυλο. ΜΜΕ, αντιπολίτευση, πρυτάνεις και αντιδραστικοί καθηγητές έχουν βαλθεί να παρουσιάσουν τις σχολές ως εστίες εγκλήματος και παρανομίας, στην προσπάθειά τους να το απονομιμοποιήσουν στα μάτια της κοινωνίας. Πέραν από το διαχρονικό επιχείρημα των αντιδραστικών κύκλων περί παραβατικών στοιχείων- καταληψειών- αναρχοάπλυτων ( έτσι βαφτίζονται οι φοιτητές που κινητοποιούνται) στη φαρέτρα τους έχει προστεθεί ένα ακόμη δόρυ, αυτό της διακίνησης ναρκωτικών.

Το ζήτημα του ναρκεμπορίου αλλά και της χρήσης ουσιών εντός του πανεπιστημίου είναι όντως πολύ σοβαρό , σε καμία όμως περίπτωση η λύση του δε βρίσκεται στην εισβολή της αστυνομίας.  Δεν είναι τυχαίο ότι το ναρκεμπόριο συγκεντρώθηκε στο ΑΠΘ από τότε που καταργήθηκε νομικά το άσυλο το 2011 με το ν. Διαμαντοπούλου. Αντίθετα με αυτό που θα φανταζόταν κανείς αν είχε προσλαμβάνουσες μόνο από την τηλεόραση και τις εφημερίδες, η κατάργηση του ασύλου και η ελεύθερη πρόσβαση της αστυνομίας σε αυτό ήταν αυτή η οποία δημιούργησε το εμπόριο στις σχολές. Κι αυτό γιατί η διακίνηση είναι κρατικώς ελεγχόμενη και άρα η δημιουργία εστιών διακίνησης εντός του ασύλου εξυπηρετεί το καλοστημένο παιχνίδι της παραχάραξης της έννοιας του ασύλου στους φοιτητές και την κοινή γνώμη ευρύτερα.
Το άσυλο τοποθετείται στο στόχαστρο από μια σειρά κυβερνήσεων διαχρονικά ακριβώς επειδή δημιουργεί ιστορικά μια ασπίδα για τους αγώνες του φοιτητικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος και επιτρέπει δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, δυναμιτίζοντας πολλές φορές πολιτικές εξελίξεις εναντίωσης σε νόμους και κυβερνήσεις. Έτσι, το πανεπιστήμιο είναι ο μόνος κοινωνικός χώρος, όπου μπορούν να συγκροτούνται μαζικές μαχητικές κινητοποιήσεις τόσο από την άποψη των μορφών πάλης (κατάληψη) όσο και από την άποψη του πολιτικού περιεχομένου, μακριά από την κρατική καταστολή.

Λίγα χρόνια πίσω στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος

2006- 2007: νόμος Γιαννάκου
Επιχειρείται να περάσει νόμος πλαίσιο που αφορά την εκπαίδευση και μεταξύ άλλων υποβαθμίζει το άσυλο σε απλά “άσυλο ιδεών” που δε διασφαλίζει τίποτε για το φοιτητικό κίνημα και επί της ουσίας επιτρέπει την εισβολή των δυνάμεων καταστολής. Ξεκινάει ντόμινο καταλήψεων σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας με δεκάδες χιλιάδες φοιτητές να αντιδρούν και συνεχίζεται για 6 μήνες με αποτέλεσμα ο νόμος να μην εφαρμοστεί ποτέ.

2011: νόμος Διαμαντοπούλου
Η τότε κυβέρνηση συγκροτεί ένα νέο εκπαιδευτικό νόμο, το γνωστό και ως ν. 4009 ο οποίος θέτει και πάλι το άσυλο στο στόχαστρο. Μαζί με αυτό ξεκινά και η συντονισμένη προσπάθεια απονομιμοποίησης του στα μάτια των φοιτητών με την αξιοποίηση όλων των κρατικών μηχανισμών.

2012, 17 Νοέμβρη
Πρώτη επίσημη εισβολή των ΜΑΤ στο άσυλο: Μετά την πορεία οι φοιτητικού σύλλογοι επιστρέφουν, όπως και κάθε χρονιά στο χώρο του ασύλου, στηρίζοντας εκείνες τις μέρες και την απεργία των εργολαβικών εργαζομένων του ΑΠΘ. Για να λήξει ο αγώνας φοιτητών και εργαζομένων και να τρομοκρατηθεί ο κόσμος των σχολών τα ΜΑΤ μπαίνουν στο άσυλο, σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές που ζητούν εισαγγελική παρέμβαση, ξυλοκοπώντας φοιτητές και εργολαβικούς υπαλλήλους και συλλαμβάνοντας 16 φοιτητές. Παρόλα αυτά μετά από κινητοποιήσεις στήριξης των φοιτητικών συλλόγων σε όλη τη χώρα και οι 16 φοιτητές αθωώνονται.

Σήμερα
Η κυβέρνηση πέρασε το καλοκαίρι ένα νόμο που μόνο κατά πρόφαση επαναφέρει το άσυλο. Στην πραγματικότητα κινείται στην ίδια τροχιά με το νόμο Γιαννάκου μιας και τα ΜΑΤ μπορούν να το καταπατήσουν σε περίπτωση πλημμελήματος αυτεπάγγελτα ή με πρυτανική απόφαση. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται απλά μια αφορμή για να στοιχειοθετηθούν ενδεχόμενες εισβολές και άρα δε θωρακίζει με κανέναν τρόπο τις συνδικαλιστικές και συλλογικές ελευθερίες των φοιτητικών συλλόγων.

Από την άλλη, ο Κ. Μητσοτάκης με τις τελευταίες του δηλώσεις μετατοπίζει ακόμη πιο δεξιά τη συζήτηση γύρω από το άσυλο. Προτείνει την απαγόρευση ύπαρξης των φοιτητικών παρατάξεων και οποιασδήποτε ομάδας μέσα στα πανεπιστήμια και την ελεύθερη πρόσβαση της αστυνομίας μέσα σε αυτά. Μέσα από αυτες τις δηλώσεις είναι εμφανές ότι η στόχευση της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο δεν είναι η αντιμετώπιση του ζητήματος των ναρκωτικών αλλά η περιστολή της πολιτικής δραστηριότητας των φοιτητών. Στην ίδια τροχιά κινείται και η ΔΑΠ ΝΔΦΚ με αισχρή πολιτική τοποθέτηση που τολμά να μιλά για αστυνομοκρατούμενα πανεπιστήμια. Από το χορό δε λείπουν και οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ που εντείνουν το κλίμα τρομουστερίας ζητώντας τη συνεχή παρέμβαση και διενέργεια ελέγχων των αρμόδιων οργάνων της αστυνομίας.
Ανέκαθεν το άσυλο αποτελούσε αγκάθι για όσους ονειρεύονταν το πανεπιστήμιο αποστειρωμένο από τις ανοιχτές πολιτικές διαδικασίες και τις ριζοσπαστικές πρακτικές, αποτελούσε αγκάθι για όσους θέλουν η πανεπιστημιακή ζωή να αρχίζει και να τελειώνει στα αμφιθέατρα. Οι μαζικοί αγώνες του φοιτητικού κινήματος ήταν αυτοί που διασφάλιζαν το άσυλο και ζωντάνευαν τις σχολές χωρίς ν’ αφήνουν χώρο στους ναρκέμπορους, κόντρα στα σχέδια καθηγητών, εισαγγελέων και αστυνομίας και είναι αυτοί που θα μπήξουν το αγκάθι αυτό ακόμη πιο βαθιά.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου