Διαβάζοντας
το πλαίσιο που κατέθεσε στην τελευταία συνέλευση του συλλόγου η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε
σχέση με τις τελευταίες εξαγγελίες του Μπαλτά, τη φοιτητική εκπροσώπηση στα
όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου και τα επαγγελματικά δικαιώματα που
κατοχυρώνει το πτυχίο μας, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πουτελικά το πάει.
Μπορούμε να δούμε πώς η παράταξη της ΝΔ μέσα στις σχολές, έρχεται για ακόμη μια
φορά να παίξει τον ρόλο του εγγυητή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, πλήρως
εναρμονισμένη με τα συμφέροντα των πολιτικών εκφραστών του συστήματος και της
ελεύθερης αγοράς. Μια πιο αναλυτική ματιά στο πλαίσιο της
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, μπορεί να ξεκαθαρίσει περισσότερο το τοπίο:
«Κάτι
τέτοιο (σημείωση: η κατάργηση των ΤΕΙ και η απορρόφηση των φοιτητών που
σπουδάζουν στα ΑΕΙ) θα προκαλέσει σημαντικό πρόβλημα ιδιαίτερα για εμάς του
μηχανικούς, καθώς: θα οδηγηθούμε σε μοιραία εξίσωση των δικαιωμάτων
υπομηχανικών και μηχανικών, θα αυξηθεί ο αριθμός των μηχανικών σε μια ήδη
κορεσμένη αγορά (…), αναγκαστικά για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του Πολυτεχνείου
οι φοιτητές των ΤΕΙ, θα υπάρξουν εκπτώσεις στην ποιότητα και την επάρκεια του
Προγράμματος Σπουδών, γεγονός που θα ρίξει την ποιοτική στάθμη των αποφοίτων,
οι υλικοτεχνικές υποδομές των Πολυτεχνικών Σχολών δεν είναι ικανές να
υποστηρίξουν τη φοίτηση των σπουδαστών που θα απορροφηθούν από τα ΤΕΙ»
Καταρχάς, αν δούμε τι συμβαίνει στη εργασιακή
πραγματικότητα, μάλλον δεν είναι οι ΤΕΙτζήδες αυτοί που προκαλούν το πρόβλημα.
Οι συνθήκες εργασίας του μηχανικού, όσο και αν οι ΔΑΠίτες προσπαθούν να μας
πείσουν για το αντίθετο, δεν συμβαδίζουν καθόλου με την εικόνα των ωραίων
γραφείων, των ακριβών αυτοκίνητων, του χρήματος και της ανάληψης των υπέρογκων
έργων! Αντιθέτως, το παρόν και το μέλλον
του εργαζόμενου μηχανικού, φαίνεται να είναι η μισθωτή σκλαβιά, η κακοπληρωμένη
ανασφάλιστη εργασία και η υποταγή στους εργοδότες!Οι μηχανικοί, δουλεύουν
όχι σαν υπάλληλοι, αλλά σαν «συνεργαζόμενοι με μπλοκάκι», γεγονός που έχει
αντίκτυπο και στην ασφάλισή τους
(την καλύπτουν οι ίδιοι, όχι ο εργοδότης τους). Το πρόβλημα με την εξίσωση των δικαιωμάτων μας με τους συναδέλφους από
τα ΤΕΙ, δεν είναι ότι θα θιχθεί το «μεγάλο κοινωνικό μας status» ή το ζήτημα «Πολυτεχνίτες vsΤΕΙτζήδες». Πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα ως κομμάτι της εκπαιδευτικής
αναδιάρθρωσης και σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες πτυχές της. Πιο συγκεκριμένα, η εξίσωση των δικαιωμάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ
και το σπάσιμο του ενιαίου πτυχίου με τη
συνοδευόμενη δημιουργία ατομικού φακέλου, συμπιέζει συνολικά (και του ΑΕΙ και
του ΤΕΙ) τα επαγγελματικά μας δικαιώματα ακόμη πιο κάτω. Ακόμη πιο βαθιά στο
τσουβάλι της ανεργίας και των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Τώρα σε σχέση με
το πρόγραμμα σπουδών, μάλλον δεν είναι οι σπουδαστές που το καθορίζουν. Τα «παιδιά του κατώτερου θεού» (όπως οι
προκαταλήψεις θέλουν να μας πείσουν πως είναι) που έγραψαν χαμηλότερους βαθμούς
στις πανελλαδικές, δεν θα καθορίσουν εάν το πρόγραμμα σπουδών είναι περισσότερο
ή λιγότερο επαρκές. Άλλωστε, η βάση εισαγωγής από το 2010 έως το 2014 έχει
φανερή πτώση. Το πρόγραμμα ωστόσο, παρέμεινε αναλλοίωτο. Αυτό που καθορίζει
πραγματικά ένα πρόγραμμα σπουδών σε χρόνο, ποιότητα και κατευθύνσεις, είναι οι
ανάγκες του κεφαλαίου να διαμορφώνουν έναν εργαζόμενο ευέλικτο, φθηνό και
αναλώσιμο.