Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ…..ΝΑ ΜΗ ΨΗΦΙΣΩ…..

Τη φετινή χρονιά υπήρξε μια αδυναμία του συλλόγου να βγάλει περισσότερες από δύο γενικές  συνελεύσεις, στις οποίες υπερψηφίστηκαν τα πλαίσια της ΔΑΠ. Μ’ αυτόν τον τρόπο στην ουσία ενισχύθηκαν οι πολιτικές της κυβέρνησης  που στρέφονται  ενάντια στο λαό, αλλά και σ’ εμάς  τους φοιτητές, και βρήκαν χώρο αναπαραγωγής στις σχολές και τους συλλόγους μας.  Είναι αναμενόμενο και η συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές  των συλλόγων  να είναι αντίστοιχη με αυτή στις συνελεύσεις: αποχή δαγκωτό.
Η αποχή ως πρακτική αποτελεί απόληξη πολλών και διαφορετικών απόψεων, η καθεμία από τις οποίες φέρει και αντίστοιχα επιχειρήματα υπέρ της, τα οποία θα προσπαθήσουμε να αποδομήσουμε παρακάτω.

Επιχείρημα πρώτο: « ΣΚΑΤΑ στα κόμματα και τις παρατάξεις »
Στα αμφιθέατρα συχνά ακούγεται η άποψη «όλες οι παρατάξεις είναι ίδιες. Γιατί να ασχοληθώ μ’ αυτά τα πράγματα;» από τη μία είναι οι καθεστωτικές παρατάξεις που η πολιτική τους πρακτική αναλώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε πάρτυ, εκδρομούλες, κονέ με καθηγητές και σημειώσεις, κρύβοντας κάτω από το χαλί τις πολιτικές στήριξης της κυβέρνησης ενώ παράλληλα προωθεί την απεμπλοκή των συλλόγων από τα «κακά κόμματα» . Από την άλλη, εμείς ως Αντιδομή, σε καμία περίπτωση δεν ταυτιζόμαστε με αυτές τις παραταξιακές λογικές.  Αντιλαμβανόμαστε το σχήμα μας  ως πυρήνα γύρω από τον οποίο συσπειρώνονται φοιτητές που αγωνίζονται από κοινού για την υπεράσπιση των συμφερόντων και δικαιωμάτων τους, τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους, αλλά και μάχονται ενάντια στις πολιτικές κυβέρνησης-ΕΕ και κεφαλαίου  που μας πλήττουν. Καταλαβαίνουμε ότι αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες και όχι επιλέγοντας τον ατομικό και ανταγωνιστικό δρόμο, για αυτό και παλεύουμε για την αναζωπύρωση των συλλόγων και των διαδικασιών τους. Άλλωστε στην πράξη, το απολιτίκ δεν εκφράζει απαξίωση, αλλά σιωπηρή συναίνεση στις πολιτικές που μας επιβάλλονται.

Επιχείρημα δεύτερο: « εγώ θέλω μόνο το πτυχίο μου…»
Τώρα με  την κρίση ολοένα κι αυξάνονται οι φοιτητές που βιάζονται να αποκτήσουν το πτυχίο τους λόγω της οικονομικής πίεσης, σε συνδυασμό μάλιστα με την εντατικοποίηση της φοίτησης . Έτσι αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως χώρο στείρας διεξαγωγής μαθημάτων και εξεταστικών, απογυμνωμένο από οποιαδήποτε πολιτική υπόσταση. Μια τέτοια λογική αδυνατεί να συλλάβει το γεγονός ότι η ίδια πολιτική που τους πετάει από τις εστίες, τους απειλεί με διαγραφή και τους επιβάλλει όλο και αυξανόμενα εξεταστικά φίλτρα είναι αυτή που τους επιφυλάσσει το μαύρο μέλλον της ανεργίας. Άπαξ και γίνει αυτή η συνειδητοποίηση, η αποχή παύει να είναι επιλογή και γίνεται ξεκάθαρη η αναγκαιότητα συμμετοχής κυρίαρχα στη λήψη των αποφάσεων των συνελεύσεων, αλλά και δευτερευόντως  στην εκλογική διαδικασία. Ας μην ξεχνάμε ότι  αποχή ίσον ανοχή.

Επιχείρημα τρίτο:  «κι εγώ τι μπορώ να αλλάξω;»
Οι συνεχόμενες ήττες και αδυναμίες των κινημάτων να νικήσουν έχουν γεννήσει απογοήτευση στους φοιτητές και έχουν κλονίσει την πεποίθηση ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να αποφέρουν αποτελέσματα. Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με την έλλειψη συλλογικών και κινηματικών αναπαραστάσεων κυρίαρχα στα μικρότερα έτη οδηγεί να μην έχει πίστη στους συλλόγους και τί μπορούν να πετύχουν.  Αυτή η λογική είναι αδιέξοδη γιατί όσο δεν στήνονται αγώνες τόσο οι αναδιαρθρώσεις θα επιδεινώνονται και οι δυνατότητες επίθεσης από πλευράς κινήματος θα αμβλύνονται.

Ένα διαφορετικού τύπου επιχείρημα είναι αυτό που θέλει τις εκλογές να ενισχύουνε τις λογικές της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης πλήττοντας την ενεργή συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων. Ακόμα και αν έχει  διαφορετική αφετηρία καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα να αφήνει τους συλλόγους έρμαιο της ΔΑΠ.  Αυτή η  αντίληψη παραγνωρίζει το γεγονός ότι όλοι όσοι αγωνιζόμαστε καλούμαστε να το κάνουμε μέσα σε υπαρκτές συνθήκες και δομές  το οποίο σημαίνει ότι αν απέχουμε από αυτές την επόμενη μέρα των εκλογών και το Δ.Σ. θα υπάρχει και η ΔΑΠ  θα αλωνίζει. Σε καμία περίπτωση δεν εξυψώνουμε τις εκλογές σαν μητέρα των μαχών αλλά αναγνωρίζουμε ότι είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί ανάμεσα και παράλληλα με άλλες σε κινηματικό επίπεδο.
Κλείνοντας, μην ξεχνάμε ότι οι εκλογές αποτυπώνουν  σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, πολιτικούς συσχετισμούς σε όλους τους συλλόγους πανελλαδικά και ότι μία εκλογική αναμέτρηση που είτε θα ενισχύει τις κυβερνητικές  παρατάξεις  είτε θα αποτυπώνει την αδιαφορία των φοιτητών γι’ αυτά που συμβαίνουν, θα δίνει το οκ στην κυβέρνηση  να συνεχίζει την πολιτική της διαλαλώντας ότι έχει στο πλευρό της τη νεολαία.  Εμείς καλούμε τον κόσμο να σταθεί πλάι μας πάνω απ’ όλα στις συλλογικές διαδικασίες, στους αγώνες και στο πεδίο του δρόμου, αλλά και σ ’αυτήν τη μάχη. Η ψήφος σ’ εμάς δεν σημαίνει ανάθεση και απόθεση ευθυνών σε αυτόκλητους σωτήρες, αλλά σημαίνει συστράτευση  με την αριστερά που δεν συμβιβάζεται, που αγωνίζεται και που τολμά να νικά. Με την αριστερά που εμπνέει και εμπνέεται από τα ευρύτερα λαϊκά κινήματα


ΜΗ ΜΑΔΑΣ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ!


ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 7 ΜΑΙΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ- ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

Ταξική Πρωτομαγιά_1Μάη στις 10.00 στην Καμάρα