Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Τώρα μας φταίνε οι αιώνιοι..

“…Φθάσαμε όμως στο νομοθετικά καθορισμένο χρόνο και έτσι ο νόμος θα εφαρμοστεί, δηλαδή θα διαγραφούν από τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ όσοι δεν ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους. Είμαστε σε συνεχή συνεννόηση με τα συντονιστικά όργανα των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ για την εφαρμογή της νομοθεσίας, που θα εξορθολογήσει τα ιδρύματα, δίνοντας νόημα στην έννοια του κύκλου σπουδών, αλλά και απαλλάσσοντάς τα από μια άνευ λόγου και νοήματος γραφειοκρατία…" Ανδρέας Λοβέρδος, Υπουργός Παιδείας στην Ελλάδα του 2014.

Αποκλείεται να μην έχεις ακούσει όλο το καλοκαίρι για το «μείζον πρόβλημα» που απασχολεί τα ελληνικά πανεπιστήμια, αυτό των «λιμναζόντων», «αιωνίων», «τεμπέληδων» φοιτητών που όλη μέρα πίνουν καφέδες και τρώνε τα λεφτά των γονιών τους, χωρίς να κάνουν τίποτα δημιουργικό. Το Υπουργείο, που ως γνωστόν αντιλαμβάνεται τα «προβλήματα» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (το έχει αποδείξει πολλές φορές), έρχεται επιτέλους «να βάλει τάξη» στο πανεπιστήμιο, διώχνοντας τους φοιτητές που «περισσεύουν» απ’ αυτό…

Αν θεωρούμε πραγματικά ότι το πρόβλημα των ελληνικών πανεπιστημίων είναι το ζήτημα των αιώνιων φοιτητών, τότε μάλλον κλείνουμε τα μάτια στην ίδια την πραγματικότητα…

…καθώς η πραγματικότητα στα πανεπιστήμια, όντως δεν είναι η επιθυμητή, τόσο για τους ίδιους τους φοιτητές όσο και για την εκπαιδευτική διαδικασία. Καταρχάς, όσο δεν υπάρχει κρατική χρηματοδότηση, μια σειρά από προβλήματα στους χώρους και στις λειτουργίες του θα εμφανίζονται και θα αναπαράγονται εξακολουθητικά. Από την βρωμιά στις αίθουσες, τους διαδρόμους και τις τουαλέτες λόγω των νομικών προβλημάτων στους διαγωνισμούς και τα deals των εργολάβων στα οποία έχει ξεπουληθεί το ζήτημα της καθαριότητας, μέχρι τις δυσλειτουργίες στις γραμματείες των σχολών και την έλλειψη διδακτικού προσωπικού λόγω απολύσεων.

Κλείνουμε όντως τα μάτια στην πραγματικότητα, αν πιστεύουμε πως οι «αιώνιοι» κοστίζουν κάτι στο ελληνικό δημόσιο, πέρα τα 0,003 λεπτά που κοστίζει η κόλλα των εξεταστικών. Και αυτό διότι, το κράτος έχει θεσμικά προβλέψει πως μετά τα ν+2 χρόνια, καταργείται κάθε στοιχείο φοιτητικής μέριμνας (στέγαση, σίτιση στην λέσχη, συγγράμματα, παροχές του πάσο).

Κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, αν θεωρούμε πως οι αιώνιοι «πιάνουν θέσεις» από τους νεοεισαχθέντες στις σχολές και «υποβιβάζουν» την εκπαιδευτική διαδικασία. Το αν η σχολή δεχθεί 200 ή 20 πρωτοετείς, δεν έχει και κυρίως, δεν πρέπει να έχει σχέση με το αριθμό των ήδη υπαρχόντων φοιτητών στην σχολή. Αλλά ακόμη και το πρόβλημα των γεμάτων αμφιθεάτρων ή των ατελείωτων ουρών έξω από γραφεία των καθηγητών και τις γραμματείες, δεν δημιουργείται από τους αιώνιους φοιτητές που υπάρχουν, αλλά από το διδακτικό προσωπικό, τους διοικητικούς υπαλλήλους και τις υποδομές που δεν υπάρχουν.

Κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, αν θεωρούμε ότι οι «αιώνιοι» είναι οι φοιτητές που είχαν περιθώριο επιλογής να αφήσουν τις σχολές τους. Πολλοί από αυτούς έχουν προβλήματα υγείας, αναγκάζονται να δουλεύουν ή και να συντηρούν οικογένειες. 

Κλείνουμε όντως τα μάτια στην πραγματικότητα, αν θεωρούμε πως οι «αιώνιοι» διαιωνίζουν την κουλτούρα της αδράνειας για την οποία τόσο κατηγορείται η νεολαία σήμερα. Άλλωστε, η αδράνεια δεν καθορίζεται από τη ποιότητα σου ως φοιτητή, αλλά από την ποιότητα σου ως άνθρωπο και δεν καλλιεργείται από την ταυτότητα του «αιωνίου», αλλά κυρίαρχα αναπαράγεται από ένα περιβάλλον που μιλά για ατομική επιβίωση και ιδιώτευση. 

Ποιος είναι όμως ο πραγματικός ρόλος των διαγραφών;

Είναι γεγονός, ότι οι διαγραφές έρχονται να εξυπηρετήσουν πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που μας πλασάρουν.

Χρόνια τώρα οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιδιώκουν τον καθορισμό ορίου φοίτησης, με τελευταίο το νόμο Διαμαντοπούλου το 2011 που αναφέρεται στη διαγραφή στα ν+2. Με τις διαγραφές των αιωνίων στρώνεται ο δρόμος για την εφαρμογή του νόμου που μιλά για διαγραφές στα ν+2, καθώς νομιμοποιείται στα μάτια του κόσμου η δυνατότητα του υπουργείου να διώχνει φοιτητές από τα πανεπιστήμια. 

Το φόβητρο της διαγραφής σε συνδυασμό με τις αλυσίδες, τις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και εργασίες, οριοθετούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης που καθόλου χρόνο δεν αφήνει για την ενασχόληση με κοινωνικές, πολιτικές ή πολιτιστικές δραστηριότητες. Μας καθηλώνει σε ατελείωτες ώρες πάνω από βιβλία και σημειώσεις και εγκαθιδρύει την πραγματικότητα ενός πανεπιστημίου αποστειρωμένου και αυταρχικού, που μας θέλει πειθήνια όργανα αρχικά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και μετέπειτα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Είναι λογικό πως όσο εντατικοποιούμαστε, τόσο απομακρυνόμαστε από τις συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις. Αλλά και όσο απομακρυνόμαστε από τις συλλογικές διεκδικήσεις, ενισχύοντας την λογική της ατομικής διαπραγμάτευσης, τόσο αφήνουμε αυτή τη κατάσταση να αναπαράγεται. Μέσω των διαγραφών, απειλείται όχι μόνο η φυσική μας παρουσία στην σχολή, αλλά και συνολικά η στέρηση της ελευθερίας να αντιδρούμε, να αντιστεκόμαστε, να αγωνιζόμαστε, να ασχολούμαστε με τα προβλήματα του φοιτητή εντός και εκτός πανεπιστημίου. 

Ανοίγεται ακόμη και ο δρόμος για την διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου για λίγους και εκλεκτούς, στο οποίο πρόσβαση και δυνατότητα περάτωσης των σπουδών, δεν θα έχουν όλοι. Ήδη από Νέο Λύκειο, την Τράπεζα Θεμάτων και τις Πανελλήνιες, μέχρι και το δεύτερο κύκλο σπουδών (Bachelor και Master στα 3+2 χρόνια αντίστοιχα), ορίζονται αντικειμενικές οικονομικές δυσκολίες που δεν δίνουν το περιθώριο σε όλους να σπουδάσουν. Ταυτόχρονα, καθώς τα κόστη ανεβαίνουν και οι μισθοί πέφτουν, το μέλλον για τα παιδιά των οικογενειών χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων, ορίζεται ολοένα και πιο μαύρο. Φοιτητές που θα χρειάζεται να δουλεύουν για να καλύψουν τις σπουδές τους, θα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα ως προς την δυνατότητα ολοκλήρωσης των σπουδών τους. 

Και ας ήταν μόνο αυτό…

Οι διαγραφές, παρά την αυτοτέλεια που δείχνουν πως έχουν, εντάσσονται σε ένα συνολικότερο πλαίσιο εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Πρόκειται για τον Πρότυπο Οργανισμό με βάση τον οποίο σχεδιάζεται να λειτουργούν τα ιδρύματα, ενός νόμου – εκτρώματος που έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα. Έρχεται να διασπάσει τα πτυχία σε 3+2 χρόνια (Bachelor & Master), πράγμα που σημαίνει πως επαγγελματικά δικαιώματα πάνε περίπατο και λαμβάνουν χώρα απόφοιτοι διαφορετικών ταχυτήτων, ενταγμένοι στο κυνήγι της συνεχούς κατάρτισης με οικονομικούς φραγμούς. Πλέον το ενιαίο πτυχίο αντικαθίσταται από ατομικό φάκελο προσόντων, πιστωτικές μονάδες, πετώντας μας στο πεδίο μάχης τους ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου. Έρχεται να διαλύσει το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, να αποσύρει την κρατική χρηματοδότηση και στην θέση της να βάλει τον ιδιωτικό παράγοντα, αφήνοντας το περιθώριο στις επιχειρήσεις και τους κεφαλαιοκράτες να παίζουν μπάλα στα προγράμματα σπουδών, την διαχείριση εγκαταστάσεων, υποδομών και χώρων του πανεπιστημίου, όχι για το κέρδος μας, αλλά για το κέρδος της δικής τους τσέπης με ο, τι μπορεί να σημαίνει αυτό. 

Και ο οργανισμός με την σειρά του, δεν είναι ξέχωρος από την βάρβαρη επίθεση που έχει εξαπολύσει χρόνια τώρα η κυβέρνηση των μνημονίων του Σαμαρά υπο τις επιταγές ολόκληρου του μηχανισμού του κεφαλαίου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που θεσμικά προστατεύει τα συμφέροντα των καπιταλιστών και που θεσμικά δεν υπάρχει σωτηρία εντός της, έχει συμβάλλει σε μια σειρά αποφάσεων που κλείνουν νοσοκομεία, απολύουν εργαζομένους, κόβουν μισθούς και συντάξεις και ορίζουν για την νεολαία αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας ένα μέλλον αβέβαιο, ένα μέλλον εξαθλίωσης, φτώχειας, μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας. Που πλάι – πλάι με αυτούς, βαδίζει και ο φασισμός, με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής να παίζουν το ρόλο του μαντρόσκυλου του συστήματος και να φτάνουν εκεί που δεν μπορεί να φτάσει η κυβερνητική πολιτική. 

Σ’ αυτό τον κόσμο που αλλάζει…

…δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί! Αντιλαμβανόμαστε πως η επίθεση που δεχόμαστε είναι σφοδρή, αλλά και πιο συνολική. 

Δεν μας ξαφνιάζουν οι ΔΑΠίτες που «καταφέρνουν» με τα κομπρεμιάσματα με τους Υπουργούς του κόμματος που εκπροσωπούν να «κερδίζουν» πτυχιακές εξεταστικές, αλλά ένα είναι σίγουρο: πως οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα, σε έναν κόσμο που κινείται με βάση το κέρδος των λίγων σε βάρος των πολλών, δεν χαρίζονται, κατακτώνται. 

Εμείς από την άλλη, θεωρούμε και έχουμε δεί με τα μάτια μας, πως το φοιτητικό σώμα νικά, όταν αγωνίζεται μαζικά. 

Απέναντι στις διαγραφές, αλλά και ολόκληρη την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, μονόδρομος είναι η μαζικοποίηση των γενικών μας συνελεύσεων, που αποτελούν στοιχείο πραγματικής και άμεσης δημοκρατίας, με τον καθένα να έχει δικαίωμα λόγου και έκφρασης και τους φοιτητές να συμμετέχουν ενεργά στην διαδικασία.

Ζούμε σε σκληρές εποχές. Βλέπουμε από τη μία το μέλλον μας να διαγράφεται, και από την άλλη παιδιά να πεθαίνουν στην λωρίδα της Γάζας. Ή θα αποδεχόμαστε την πραγματικότητα, είτε θα γίνουμε η άμμος στα γρανάζια τους, το αγωνιστικό εκείνο κομμάτι που θα δίνει καθημερινά τη μάχη ενάντια στις διαγραφές, τον Οργανισμό και το Υπουργείο, ενάντια στην αδικία, την υποβάθμιση της ζωής και της αξιοπρέπειας μας και στο καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά.

Να αγωνιστούμε και να ζήσουμε ένα μέλλον στα μέτρα μας, όχι αυτό που μας ετοιμάζουν!

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου