κάποιες σκέψεις για τις εκλογές

Κρίση, με πιάνει κρίση... 

...και είναι δεδομένο πως η κρίση αυτή, έχει φέρει τα πάνω κάτω. Όχι γι’ αυτούς που την δημιούργησαν, αλλα γι’ αυτούς που τώρα καλούνται να την πληρώσουν!

Πράγματι. Ζούμε στην εποχή της δομικής κρίσης του καπιταλισμού. Μια κρίσης με διαφορετικά – εντονότερα ποιοτικά – χαρακτηριστικά απο αυτές των προηγούμενων κρίσεων. Και στο όνομα αυτής της κρίσης, οι εκφραστές του κεφαλαίου και του συστήματος, η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι μηχανισμοί τους έχουν εξαπολύσει μία πρωτοφανή επίθεση στα κεκτημένα με αγώνες δικαιώματα του λαού. Κόβουν μισθούς, συντάξεις, ατομικές και συλλογικές ελευθερίες. Οδηγούν ολοένα και περισσότερο κόσμο στα όρια της φτώχειας και τη νέα γενιά στο μαύρο μέλλον της ανεργίας και της μετανάστευσης. Χωρίς έλεος, λεηλατούν οτιδήποτε μπορούν απο τον λαό που παρήγαγε και παράγει τον πλούτο που τελικά, φτάνει να μην καρπώνεται ποτέ. Αρκεί μια ματιά στον γύρω κόσμο, και είναι πολλά – και ολοένα και περισσότερα – τα στόματα που με λύπη και πραγματική ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον λένε «Δεν τα βγάζω πέρα», «Δεν έχω χρήματα ούτε για τα βασικά», «Δεν ξέρω αν αύριο θα μπορώ να διασφαλίσω την ύπαρξη μου». Δεν είναι λίγες οι εικόνες των ανθρώπων που κοιμούνται σαν στοίβες σε μικρά σπίτια, χωρίς θέρμανση, φως και νερό. Ούτε και οι εικόνες των οικογενειών που οριακά μπορούν και βγάζουν δύο πιάτα φαί στο τραπέζι. Ακόμη πιο πρόσφατες, είναι όλες οι εκείνες οι μνήμες των συμμαθητών μας που δεν είχαν να δώσουν λεφτά σε φροντιστήρια και ξέχασαν μια για πάντα το ζήτημα πανεπιστήμιο.

Παρ’ όλα αυτά, το λεγόμενο «χρωστούμενο χρέος» δεν πρόκεται για χρήματα τα οποία απλά εξαφανίστηκαν. Τα χρήματα τα οποία υποτίθεται οτι χρωστάμε και πρέπει να πληρώσουμε, δεν εξαερώθηκαν. Κάποιος προφανώς τα έχει. Υπάρχουν, απλά δεν υπάρχουν για όλους. 28,2 τρισεκατομμύρια δολάρια παγκόσμιου πλούτου αφανίστηκαν μόνο το 2008 και στο πρώτο εξάμηνο του 2009! 12 τρισεκατομμύρια δολάρια διοχετεύθηκαν στις τράπεζες για να αποτραπεί η κατάρρευση τους μόνο το δεύτερο εξάμηνο του 2009! 

Είναι μια πραγματικότητα. Την στιγμή που ο λαός χάνει απο δικαιώματα και ελευθερίες, μέχρι το ψωμί απ’ το τραπέζι του, την θέρμανση του, τα φάρμακα του, την φοιτητική του λέσχη και τα πανεπιστημιακά του βιβλία, και καταπνίγεται στα χημικά όποτε σηκώνει κεφάλι, αυτοί που πραγματικά δημιούργησαν με το σύστημα τους και μας φορτώνουν το χρέος, την κρίση, την εκμετάλλευση και την διάλυση όλων των κοινωνικών δομών, δηλαδή οι αστικές κυβερνήσεις και οι διαχειριστές τους, οι όμιλοι εταιρειών τους, οι πολυεθνικές πολυκλαδικές επιχειρηματικές τους ενώσεις, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές όχι μόνο ζούν και βασιλεύουν, αλλα ...θησαυρίζουν! Πλουτίζουν και πλουτίζουν ακόμη περισσότερο, κάνοντας τον κόσμο της δουλειάς απο φτωχό, φτωχότερο. Κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφάλαιο, πίνουν το αίμα όλου του λαού και της εργατικής τάξης, της τάξης των ανθρώπων που υφίστανται την καταπίεση και την εκμετάλλευση περισσότερο απο τον καθένα. Πίνουν το αίμα των οικογενειών μας, που τρέχουνε να σώσουν το μέλλον τους.

Στο πλευρό αυτής της αστικής πολιτικής, πηγαίνει χέρι-χέρι ο φασισμός και νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Ειδικά τώρα στην κρίση, τα πιστά σκυλιά των αφεντικών, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, κλήθηκαν να παίξουν το παιχνίδι που πάντα έπαιζαν ανα τα χρόνια: να προστατέψουν τα αφεντικά τους. Οποιοσδήποτε τρέφει αυταπάτες για οποιοδήποτε κοινωνικό προσωπείο προβάλει υπέρ του ελληνικού λαού, έχει καταρριφθεί από την ίδια της την στάση. Ειδικά τώρα στην κρίση, εκεί που δεν φτάνει το χέρι του κράτους, φτάνει το χέρι του παρακράτους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής επιτέθηκαν σε μετανάστες και αγωνιστές. Σκότωσαν στο Κερατσίνι τον αγωνιστή Παύλο Φύσσα (γνωστό και ως Killah P), στα Πετράλωνα τον εργάτη μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν και δεκάδες ακόμη φορές μετρήθηκαν θύματα - μετανάστες και αγωνιστές - απο τα μαχαίρια των ακροδεξιών δολοφόνων. Η στάση τους μέσα στην Βουλή, με επίσημα νομοσχέδια, δείχνει πως έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ των εφοπλιστών, αφού υποστηρίζουν την μη καταβολή φόρων.

Στην επίθεση αυτή, καθοριστικό ρόλο παίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και η πολιτική της. Πρόκειται για μια ένωση όχι των λαών, αλλα των καπιταλιστών, των αφεντικών και των μνημονίων. Είχε απο την αρχή της, έχει και θα έχει για όσο υπάρχει ξεκάθαρο και συγκεκριμένο ταξικό, οικονομικό και πολιτικό χαρακτήρα. Πρόκειται για μία ένωση που όχι μόνο στηρίζει κρίσεις, αλλα τις αναπαράγει κιόλας. Μέσω των οικονομικών της μηχανισμών, παράγει χρήμα, το δανείζει με ψηλούς τόκους και παράγει χρέη τα οποία τα κράτη-μέλη της καλούνται να πληρώσουν. Είναι αυτή που στέλνει επιταγές για απολύσεις, μειώσεις μισθών και περικοπή συντάξεων και επιδομάτων. Είναι αυτή που ξεπουλάει δημόσιους χώρους σε ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο και προστατεύει θεσμικά. Οι πιστοί τους δούλοι, που προφανώς άμεσο συμφέρον έχουνε απο την πολιτική της, στηρίζονται σε αυτήν και απο κοινού εκτελούν τις αποφάσεις της. Η έξοδος απο την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς αυταπάτες, είναι η μονόδρομος για την εξασφάλιση της επιβίωσης του κόσμου της εργασίας, των φοιτητών και των εργαζομένων. Η ίδια η Ε.Ε. δεν αφήνει την χώρα να σταθεί στα πόδια της, προκειμένου να φαντάζει αδύνατη η αποδέσμευση της από αυτήν.

Προκειμένου η κυβέρνηση και το επιτελείο της να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, προσπάθησαν να φιμώσουν και να καταστείλουν κάθε φωνή αντίστασης και ανυπακοής. Είτε στο δρόμο, με τα ΜΑΤ να πνίγουν τις διαδηλώσεις στα χημικά και στο ξύλο, είτε πριν καν αρχίσουν (βλέπε την χουντικής έμπνευσης επιστράτευση σε εκπαιδευτικούς και εργαζομένους στο ΜΕΤΡΟ, την κήρυξη των απεργιών ως παράνομες και την δίωξη των αγωνιστών). Τα ΜΜΕ, με την προβολή του κάθε κυβερνητικού στελέχους, συνέβαλε στην συκοφάντηση και την στοχοποίηση των αγώνων. Παρά την σκληρή προσπάθεια του κράτους, πολλοί αγώνες ξέσπασαν. Ήταν οι Σκουριές που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται έμπρακτα στην εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», η οποία για την τσέπη του Μπόμπολα, ετοίμαζε την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής. Ήταν η ΕΡΤ, που απέναντι στο βίαιο κλείσιμο της και τις απολύσεις, ξέσπασε έναν ολόκληρο μακροπρόθεσμο αγώνα, έχοντας μαζί της ολόκληρη την κοινωνία. Ήταν και είναι οι εργαζόμενοι της Coca Cola που απέναντι στο κλείσιμο της και την μεταφορά του εργοστασίου στην Βουλγαρία, για να σωθούν τα κέρδη των βιομηχάνων, σήκωσαν κεφάλι και προχώρησαν σε απεργία. Ήταν οι μεγαλειώδεις πορείες της ΔΕΘ και της 17 Νοέμβρη και αργότερα οι αντιφασιστικές για τον Παύλο Φύσσα, βάζοντας έντονο αντικυβερνητικό στίγμα. Ήταν οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που ενάντια στην διαθεσιμότητα και τις απολύσεις προχώρησαν σε πολύμηνη απεργία και σε μαζικές καταλήψεις πλάι-πλάι με τους φοιτητικούς συλλόγους. Σε αυτούς τους δρόμους χρειάζεται να ξαναβαδίσουμε. 

...και το πανεπιστήμιο πάει να μου διαλύσει!

...από αυτήν την επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο ενάντια στους εργαζόμενους και τον λαό, φορτώνοντας έτσι την κρίση του στις δικές μας πλάτες, δεν θα μπορούσε να μείνει ανέπαφο το εκπαιδευτικό σύστημα. Βλέπουμε την επίθεση να ξεκινάει από το σχολείο κιόλας με το «Νέο Λύκειο» να ψηφίζεται και να έρχεται να διαμορφώσει μια κατάσταση που σου λέει «έχεις να πληρώσεις; Καλώς! Δεν έχεις; Τι να κάνουμε τώρα;» προωθώντας έτσι την παραπαιδεία και εντείνοντας τους οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς, αυτούς που ορίζουν διαφορετικό μέλλον για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών απο αυτό των αστικών οικογενειών, παράγοντας από τα ΕΠΑΛ και τα ΣΕΚ απόφοιτους εξειδικευμένους, απόφοιτους πολλών ταχυτήτων και εύκολα εκμεταλλεύσιμους. 

Στο πανεπιστήμιο, την αστική πολιτική και την επίθεση που έχει εξαπολύσει αυτή έρχεται να φέρει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Μία εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που τώρα έρχεται να περάσει ανα ίδρυμα και ανα κλάδο, μιας και οι αστικές κυβερνήσεις έχουν να θυμούνται ως κακές μνήμες όλες εκείνες τις φορές που πήγαν να περάσουν τα αντιλαϊκά τους νομοσχέδια ενιαία. Και αυτό, διότι με την σκέψη της αλλαγής των προγραμμάτων σπουδών, των ιδιωτικοποιήσεων και την διάλυση των πτυχίων, βρέθηκε μπροστά τους το τείχος των φοιτητικών κινημάτων αντίστασης, των μαζικών και αγωνιστικών γενικών συνελεύσεων, των μαζικών καταλήψεων των σχολών που έστειλαν σπίτι τους όχι τους φοιτητές, αλλα τους μεγαλο-καθηγητάδες, τους ΔΑΠίτες και τους νόμους του υπουργείου, των μαχητικών φοιτητικών συλλόγων που κατέβαιναν στον δρόμο. 

Με τους εσωτερικούς κανονισμούς, αν και εφόσον ψηφιστούν, ορίζεται μια νέα κατάσταση για τους φοιτητές και τις σπουδές τους. 

Κομμάτι των εσωτερικών κανονισμών, είναι και το σπάσιμο του κύκλου σπουδών σε 3+2 χρόνια, με τους δύο κύκλους να χωρίζονται από οικονομικά και εξεταστικά φίλτρα. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα παίρνουν πτυχίο στα 3 χρόνια και ένα κομμάτι φοιτητών, θα μπορεί να ολοκληρώσει τις σπουδές του στα 5 χρόνια. Η διάλυση του ενιαίου πτυχίου έρχεται να κατακερματίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα, δημιουργώντας απόφοιτους πολλών ταχυτήτων και εξαναγκάζοντας τους σε μια διαδικασία διαρκούς ειδίκευσης και επανειδίκευσης, κατάρτισης και επανακατάρτισης. Αυτό έρχεται σε πλήρη σύμπλευση με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στην Βουλή –με οριακή πλειοψηφία – που μιλάει για άνοιγμα του επαγγέλματος και εξίσωση με πτυχία ιδιωτικών κολλεγίων.

Βασικό κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, αποτελεί και το ζήτημα των διαγραφών. Ορίζεται χρονικό όριο περάτωσης των σπουδών στα ν και 2 χρόνια , κατά το οποίο ισχύει η φοιτητική ιδιότητα. Αν ο φοιτητής το υπερβεί διαγράφεται από τη σχολή(!) Σαν να μην ήταν αρκετό, ορίζεται διαγραφή από τη σχολή και στις πόσες φορές αποτυγχάνουμε σε ένα μάθημα: την τρίτη φορά που κόβεται κανείς, καλείται να δώσει το μάθημα με προφορική εξέταση. Αν αποτύχει και σ΄αυτήν τρεις φορές διαγράφεται από τη σχολή!!! Το μέτρο των διαγραφών πρόκειται για ένα πολύ αντιδραστικό μέτρο, το οποίο αν και εφόσον εφαρμοστεί πρόκειται να αλλάξει ριζικά τα χαρακτηριστικά του φοιτητή, εγκαθιδρύοντας ένα ακόμη πιο ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης και ενισχύοντας την εντατικοποίηση του. Οι διαγραφές, που έρχονται μεταξύ άλλων να εκφοβίσουν και να περιχαρακώσουν το φοιτητικό κίνημα, μπορούν να περάσουν και χωρίς την συνολική ψήφιση των εσωτερικών κανονισμών. Ήδη ο Αρβανιτόπουλος, ο υπουργός παιδείας, έχει ήδη πεί δημόσια για τις 180.000 διαγραφές, στις οποίες φαίνεται αποφασισμένος να προχωρήσει. 

Η διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου η οποία επιτυγχάνεται με την κρατική υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και την επιβολή διδάκτρων αρχικά στο δεύτερο κύκλο σπουδών, μια τομή στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το υπουργείο έρχεται να προσθέσει στο ήδη ασφυκτικό πλαίσιο σπουδών την επικείμενη κατάργηση των δωρεάν συγγραμάτων και της φοιτητικής μέριμνας συνολικά μετακυλίοντας ένα κομμάτι του κόστους φοίτησης στους φοιτητές. 

Ξεχωριστό κομμάτι για το ΑΠΘ, είναι και η ιδιωτικοποίηση της φοιτητικής λέσχης. Η λέσχη, που χρόνια μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες φοιτητών για σίτιση, πλέον ιδιωτικοποιείται. Αναμένεται απο καιρό σε καιρό να πληρώνουμε αντίτιμο, αντί να τρώμε δωρεάν. Αν μέχρι τώρα αυτό το πράγμα δεν έχει εφαρμοστεί, είναι διότι οι φοιτητές – πολλές φορές και ολόκληροι σύλλογοι – εμπόδιζαν έμπρακτα την υλοποίηση κάθε σκέψης για αντίτιμο ή έλεγχο στην είσοδο και ήταν εκεί, κάθε φορά που το επόμενο βήμα της επιβολής αντιτίμου ερχόταν όλο και πιο κοντά. 

Ξεχωριστό, είναι και το ζήτημα των εστιών. Την στιγμή που δωμάτια στις εστίες δίνονται αντι πληρωμής σε φοιτητές απο προγράμματα Erasmus και υπάρχουν άλλα τόσα άδεια, οι φοιτητές που πρόκειται να ορκιστούν πιέζονται να παραδώσουν άμεσα τα δωμάτια τους και άλλοι δεν γίνονται δεκτοί. Τα κόστη ανεβαίνουν, οι μισθοί πέφτουν και ο Υπουργός, ο οποίος κλείνει εστίες, κατηγορεί τους συλλόγους φοιτητών που κάνουν καταλήψεις, οτι δήθεν υποχρεώνουν τους συμφοιτητές τους να πληρώνουν τζάμπα νοίκια. 

Μπροστά στην κάλπη, κοκκινίζω...

Αυτό που κρίνεται στις 7 Μάη σίγουρα δεν είναι ο μονομερής διωγμός της κεφαλαιοκρατικής πολιτικής, των μνημονίων, του χρέους και των εκφραστών του. Οι φοιτητικές εκλογές στο φόντο και των επόμενων εκλογών (δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές) είναι μία πρώτη ευκαιρία της νεολαίας να μαυρίσει τις πολιτικές που της μαυρίζουν το παρόν και το μέλλον. Αυτό που μπορεί να δοθεί στις φετινές φοιτητικές εκλογές είναι ένα μήνυμα ανυπακοής και αντίστασης σε όλους αυτούς που υπόσχονται υπακοή και στήριξη στα μαύρα μέτωπα του κεφαλαίου. Ενάντια στη λογική του 25 ψηφίζουμε, 26 φεύγουν εμείς προτάσσουμε αντίστοιχα το 7 ψηφίζουμε και 8, με ενισχυμένη την αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά, είμαστε στους δρόμους να δώσουμε τις μάχες του επόμενου διαστήματος με καλύτερους όρους. Οι εκλογές είναι μία μάχη που καλούμαστε να δώσουμε και πρέπει να είναι μια πολιτική διαδικασία στην οποία ο καθένας στηρίζει μια πολιτική αντίληψη και κατεύθυνση. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε αυτοί που απέναντι στις λογικές ανάθεσης των αυτόκλητων σωτήρων προτάσσουμε τους συλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες των φοιτητών στο πλάι των εργατών και ολόκληρης της κοινωνίας.

Η διαδικασία αυτή αν και δεν καθορίζει, επηρεάζει τη λειτουργία του συλλόγου μέσα στην επόμενη χρονιά καθώς προκύπτει το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου και, πριν τη ψήφιση του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, οι εκπρόσωποι των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης (τμήμα, σύγκλητος). Το ΔΣ αποτελείται από 11 έδρες οι οποίες μοιράζονται στους πολιτικοσυνδικαλιστικούς σχηματισμούς (σχήματα, παρατάξεις) βάσει του εκλογικού αποτελέσματος και έχει χαρακτήρα λήψης άμεσων αποφάσεων εκ μέρους του συλλόγου. Για μας το ΔΣ πρέπει να είναι μια διαδικασία ανοιχτή για όλους, όπου κάθε φοιτητής μπορεί να παρεμβαίνει και να ελέγχει τις αποφάσεις του. Με αυτή τη λογική, συμμετέχουμε στις εκλογές γιατί θέλουμε να τις κάνουμε μια πολιτική διαδικασία που θα αναμετρηθούν αντιλήψεις και να μη χαρίσουμε καμία διαδικασία λήψης αποφάσεων σε φοιτητοπατέρες. Θέλουμε λοιπόν να παρεμβαίνουμε στο Δ.Σ., όχι για να το παίξουμε οι αφ’ υψηλού αντιπρόσωποι των φοιτητών, αλλά για να μαθαίνουμε τι συμβαίνει μέσα σε αυτό και να το θέτουμε υπό τον έλεγχο του συλλόγου φοιτητών, ώστε στην τελική να μην αποφασίζουν 11 πεφωτισμένα άτομα για εμάς χωρίς εμάς. Ενεργητικά λοιπόν να παίρνουν οι φοιτητές την κατάσταση στα χέρια τους, ώστε να αναπνέει η δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων.

Η Αντιδομή κατεβαίνει στις εκλογές με ανοιχτό ψηφοδέλτιο. Καλούμε κάθε φοιτητή, ενάντια στη λογική της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης να συμμετάσχει σε αυτό, στηρίζοντας την πολιτική αντίληψη και όχι τα πρόσωπα. Καλούμε τον καθένα να γίνει εκπρόσωπος του εαυτού του, να μην σταυρώσει κανένα, στη βάση του πολιτικού πλαισίου αλλά και της ενότητας στη δράση. Τέλος η συμμετοχή στο ανοιχτό ψηφοδέλτιο είναι δημόσια στήριξη στην παρέμβαση του σχήματος και στα αποτελέσματα αυτής και δεν αντανακλά καθολική πολιτική συμφωνία με το σχήμα, συμμετοχή σε αυτό ή κάποια άλλη δέσμευση. Γιατί θέλουμε να εκφράσουμε τη λογική μιας αριστεράς που αφουγκράζεται διαφορετικά τις ανάγκες των φοιτητών και επιδιώκει ένα φοιτητικό κίνημα που τολμάει όχι μόνο να αντιστέκεται αλλά να παράγει πολιτική για τον εαυτό του και να νικάει. 

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ «Υπάρχει λόγος» να την εξαφανίσουμε! Πιστός εκφραστής της πολιτικής της κυβέρνησης και της Ε.Ε., η ΔΑΠ υπερασπίζεται την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (τη βαθύτερη και σφοδρότερη επίθεση που δέχεται το Δημόσιο και Δωρεάν Πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια) με ότι αυτή περιλαμβάνει, από τις απολύσεις μέχρι τις διαγραφές φοιτητών! Είναι αυτή που πρώτη έτρεξε να μαζέψει υπογραφές για υποτιθέμενους αγανακτισμένους φοιτητές με τις καταλήψεις στο ΕΜΠ και στο ΕΚΠΑ στο πλευρό των αγωνιζόμενων διοικητικών υπαλλήλων αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την ιδιωτικοποιημένη λέσχη και τους φοιτητές που πετιούνται έξω από τις εστίες. Πώς είναι άλλωστε δυνατόν να ξεχάσουμε το αλησμόνητο «Παιδεία 2020» με τη ΔΑΠ να οραματίζεται «μη κρατικά Πανεπιστήμια» (γιατί και η λέξη «ιδιωτικά» δεν είναι και η πιο εύηχη), να μιλά για την «ανάγκη σύνδεσης των Ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις βάσει των αναγκών της αγοράς» και για «Πανεπιστημιακή αστυνομία»! Τη φετινή χρονιά η φοιτητική παράταξη της ΝΔ ξεμυτίζει με τους περίφημους «Συλλόγους πέρα από κόμματα»! Τι έχει να κερδίσει η κυβερνητική παράταξη εντός των Πανεπιστημίων στρεφόμενη (φαινομενικά τουλάχιστον) ενάντια στο «χέρι που την ταΐζει»; Αφ’ενός να «δικαιώσει» (ενσωματώσει) όσους, εγκλωβισμένοι στη δίνη της κρίσης, κατηγορούν τα κόμματα και απομακρύνονται από την πολιτική και αφ’ετέρου να φλερτάρει ξανά και ξανά με την ακροδεξιά και τους φασίστες (οι οποίοι παρεπιπτόντως δραστηριοποιούνται και στους κόλπους της παράταξης) υιοθετώντας ένα μότο που θυμίζει το «αλήτες προδότες πολιτικοί». Ο δρόμος της ΔΑΠ είναι η τυφλή υπακοή στις επιταγές της κυβέρνησης- Ε.Ε – Δ.Ν.Τ και υποταγή στις ανάγκες της αγοράς. Είναι αυτοί που έχουν φέρει επανειλημμένα μπράβους στις σχολές, να τραμπουκίσουν αγωνιστές και συλλογικές διαδικασίες. Είναι αυτοί που πουλάνε εγγραφές, ποτά, χαμόγελα και παρτάκια για να κερδίσουν κουκιά στην εκλογική αναμέτρηση! Οι Σύλλογοι της ΔΑΠ είναι μαύροι σύλλογοι, παντελώς αποκομμένοι από τις συλλογικές διαδικασίες και ανήμποροι να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και να επιβάλλουν τις ανάγκες τους! Η ψήφος στη ΔΑΠ είναι ψήφος υπέρ του Πανεπιστημίου για λίγους και εκλεκτούς και ψήφος ενάντια στο κίνημα και την αριστερά! 

ΠΑΣΠ : ο έτερος χειροκροτητής της κυβερνητικής-μνημονιακής πολιτικής Είναι φανερή η αδυναμία της ΠΑΣΠ να τοποθετηθεί συγκεκριμένα και ξεκάθαρα πάνω στα κυρίαρχα ζητήματα και ερωτήματα που θέτει η εκάστοτε συγκυρία ενώ παράλληλα αδυνατεί να υποστηρίξει στο ελάχιστο το «ριζοσπαστικό» προφίλ που παλαιότερα ήθελε να προβάλει. Αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο αν αναλογιστούμε τη στάση της στις Γενικές Συνελεύσεις όπου είτε τηρούσε «σιγήν ιχθύος» για τα προβλήματα του Συλλόγου, είτε αντιμετώπιζε τις μεταρρυθμίσεις και τους αντιδραστικούς νόμους ως «κακό» μεν, «αναγκαίο» δε, προσπαθώντας να μας πείσει πως : «άλλο ΠΑΣΠ και άλλο ΠΑΣΟΚ». Το lifestyle και τα πάρε-δώσε σημειώσεων δεν χωράνε πλέον στις σχολές, δεν απαντούν στις πραγματικές ανάγκες του φοιτητή, του νεολαίου που παλαντζάρει μεταξύ σπουδών και επιβίωσης. Η αλήθεια είναι όμως, πως η ΠΑΣΠ αναζητεί ακόμη τη θέση της μέσα στα Ιδρύματα κυρίαρχα λόγω της ευρύτερης κρίσης που περνά ο χώρος της κεντροαριστεράς σε κεντρικό επίπεδο. Η καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία πρέπει να εκφραστεί και στους χώρους των πανεπιστημίων. Είναι τώρα που η ΠΑΣΠ πρέπει να δεχτεί το τελειωτικό της χτύπημα και να απομονωθεί από όλους τους συλλόγους πανελλαδικά.

ΑΡΕΝ: Η ΑΡΕΝ έχει από καιρό τώρα απεμπολήσει οποιεσδήποτε ριζοσπαστικές πρακτικές, αλλα ακόμη-ακόμη και πρακτικές παρέμβασης στο εσωτερικό των συλλόγων. Εγκλωβισμένη στα πολιτικά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΡΕΝ καταγγέλλει μνημόνια και κυβερνήσεις , χωρίς στην πραγματικότητα να αντιλαμβάνεται πως η Ε.Ε., τα μνημόνια , η φτώχεια , η ανεργία έχουν τις ρίζες στον ίδιο τον καπιταλισμό και άρα δεν χρειαζόμαστε μια νέα καλύτερη «αριστερή κυβέρνηση» που θα προσβλέπει σε επαναδιαπραγμάτευση με την Ε.Ε. λες και το κεφάλαιο μπορείς να το ξεγελάσεις ή η ΕΕ είναι σύμμαχος και όχι το στρατηγείο της επίθεσης στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Την ίδια ώρα που μιλάει για αλληλεγγύη και αντίσταση αποχωρεί από τους φοιτητικούς συλλόγους και προσπαθεί να κρατήσει το κίνημα σε μια ρηχή, ακίνδυνη διαμαρτυρία χωρίς να προσφέρει ουσιαστικά στους αγώνες, προκειμένου να αναδείξει τη «λύση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Δε χρειαζόμαστε μια άλλη κυβέρνηση που απλά θα πατάει στις πλάτες μας λιγότερο από τις προηγούμενες. Χρειαζόμαστε ένα φοιτητικό κίνημα πλάι στο εργατικό που με διαρκείς και ανυποχώρητους αγώνες θα έρθει σε ευθεία ρήξη με το σύστημα για να φτάσουμε τελικά στην πραγματική ανατροπή του και την κοινωνία των αναγκών μας. 

ΠΚΣ-ΚΝΕ-ΜΑΣ: (υπάρχει και πιο κόκκινο) Η αριστερά της ηττοπάθειας που διακηρύσσει πως οι αγώνες δεν μπορούν να είναι νικηφόροι στο σήμερα αλλά ανάγει κάθε μάχη για ρήξη και ανατροπή με το υπάρχον σύστημα σε ένα μακρινό μέλλον της λαϊκής εξουσίας που θα έρθει μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ και μόνον, και την απόκτηση των εκλογικών συσχετισμών, κάτι που αποδείχθηκε ένα προηγούμενο διάστημα. Φτάνει να θυμηθούμε πόσο φοβικά εγκατέλειψε τον αγώνα των διοικητικών στην πιο κρίσιμη καμπή του, χαρακτηρίζοντας μάλιστα «νίκη» τις άτυπες-ανεπίσημες δεσμεύσεις-υποσχέσεις του Υπουργού Παιδείας, «απειλώντας» τον βέβαια με μια προειδοποιητική απεργία! Τη στιγμή που θεωρεί την υιοθέτηση της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ ως τη μόνη αλήθεια σαν προαπαιτούμενο για το κίνημα και καταγγέλλει κάθε αγώνα στον οποίο δεν έχει τους συσχετισμούς ως καταδικασμένο σε ήττα, είναι επόμενη η επιλογή της να μην καταφεύγει σε κοινή δράση με αγωνιστές της αριστεράς, να περιχαρακώνεται και να αποτελεί τροχοπέδη για την οικοδόμηση ενός πραγματικά επικίνδυνου και ανατρεπτικού φοιτητικού κινήματος. Να βλέπει εχθρούς (ίσως και πιο επικίνδυνους από τις καθεστωτικές ΠΑΣΠ-ΔΑΠ) μέσα στην αριστερά , ακόμα και στο πιο πρωτοπόρο κομμάτι της όπως είναι τα σχήματα της ΕΑΑΚ, εναντίον της οποίας εξαπολύει (και ενόψει εκλογών) σφοδρότατη επίθεση. Οι νικηφόρες μάχες της γενιάς μας δε θα δοθούν από μια τέτοια αριστερά, μέσα από «κόκκινα ΔΣ» , «ηγέτες στους Συλλόγους» και «οργάνωση σε έτη και εργαστήρια» μόνο αλλά μέσα από τις Γενικές συνελεύσεις όπου οι Σύλλογοι πραγματικά ζωντανοί και οργανωμένοι θα κάνουν πολιτική για τον εαυτό τους και θα επιβάλλουν τις ανάγκες τους!

Καμία ανοχή, καμία αποχή

Γιατί τελικά αξίζει να έρθεις στη σχολή στις 7 Μάη; Αυτοί που διαλύουν τις ζωές μας και υποθηκεύουν το μέλλον μας για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους βρίσκουν απέναντι τους ολοένα και περισσότερους , που συνειδητά ή ημισυνειδητά επιλέγουν το δρόμο του συλλογικού, οργανωμένου και ανυποχώρητου αγώνα προκειμένου να τους ανατρέψουν. Στη μάχη των εκλογών καθένας από μας καλείται να διαλέξει πλευρά! Η αποχή και η ουδετερότητα σημαίνουν ανοχή και υποταγή σε όσα μας επιβάλλουν, και στο μέλλον που ετοιμάζουν για μας, χωρίς εμάς! Είναι η ψήφος του ατομικού δρόμου, μια ψήφος που επιτρέπει σε όλο και λιγότερους να αποφασίζουν για μας! Τη μάχη των εκλογών θα τη δώσουμε όπως και κάθε άλλη μαχη: συλλογικά. Ας μη λείψει κανεις!

Τι είναι η Αντιδομή-ΕΑΑΚ

Η Αντιδομή ΕΑΑΚ είναι ένα σχήμα της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς, της αριστεράς που δίνει αγώνες στο σήμερα, που δεν συμβιβάζεται, που εναντιώνεται στις διαχειριστικές λογικές, που ακολουθεί ριζοσπαστικές πρακτικές, και παρεμβαίνει στο σύλλογο των Πολιτικών Μηχανικών. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην προώθηση των συλλογικών διαδικασιών και στην πολιτικοποίηση του συλλόγου, έχοντας σαν κυρίαρχη βάση τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τα δικαιώματα των φοιτητών μέσα στην σχολή, καθώς και ευρύτερα της κοινωνίας βάζοντας σαφή σύνδεση εργασιακής προοπτικής. Απο τα μικρότερα προβλήματα μέχρι την άνδειξη των κεντρικών πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης και την οργάνωση της αντίστασης απο μεριά των φοιτητών, πιστεύουμε ένας δρόμος υπάρχει: ο δρόμος της συλλογικής διεκδίκησης, μακριά απο λογικές απόθεσης των ευθυνών και των αποφάσεων σε σωτήρες, αποσπασματικών ενεργειών και συνδιαλλαγής. Επιλέγουμε μαζί με υπόλοιπα αριστερά σχήματα της ίδιας αριστεράς να συμμετέχουμε στην Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (ΕΑΑΚ) προσπαθώντας να διευρύνουμε το ρεύμα αριστερής αμφισβήτησης μέσα στα πανεπιστήμια, δίνοντας την μάχη για την συγκρότηση μιας ενωτικής μόνιμης παρέμβασης που θα συμβάλλει κυρίαρχα στην συγκρότηση μαζικού πανελλαδικού ριζοσπαστικού κινήματος νεολαίας στο πλευρό των αγωνιζόμενων εργαζομένων, που δεν θα αποβλέπει αποκλειστικά στην αυτοεπιβεβαίωση της και την αυτόκεντρη άναπτυξη της, δεν θα λειτουργεί ως παράταξη και εκφραστής μιας συγκεκριμένης κομματικής γραμμής, που δεν θα αποτελεί τον αυτόκλητο σωτήρα που κατέχει το αλάθητο, αλλα θα δίνει καθημερινά την μάχη για την προώθηση μιας ριζοσπαστικής αντίληψης, μιας αντίληψης κριτικής και αναζήτησης. Για την υπεράσπιση αυτών των σκοπών, εμμένουμε στην ανάγκη ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης.

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ!

ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ! ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ!