Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Τι κρύβεται κάτω από τις φτερούγες του γαλάζιου πουλιού;

               Διαβάζοντας το πλαίσιο που κατέθεσε στην τελευταία συνέλευση του συλλόγου η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε σχέση με τις τελευταίες εξαγγελίες του Μπαλτά, τη φοιτητική εκπροσώπηση στα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου και τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχυρώνει το πτυχίο μας, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πουτελικά το πάει. Μπορούμε να δούμε πώς η παράταξη της ΝΔ μέσα στις σχολές, έρχεται για ακόμη μια φορά να παίξει τον ρόλο του εγγυητή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, πλήρως εναρμονισμένη με τα συμφέροντα των πολιτικών εκφραστών του συστήματος και της ελεύθερης αγοράς. Μια πιο αναλυτική ματιά στο πλαίσιο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, μπορεί να ξεκαθαρίσει περισσότερο το τοπίο:

«Κάτι τέτοιο (σημείωση: η κατάργηση των ΤΕΙ και η απορρόφηση των φοιτητών που σπουδάζουν στα ΑΕΙ) θα προκαλέσει σημαντικό πρόβλημα ιδιαίτερα για εμάς του μηχανικούς, καθώς: θα οδηγηθούμε σε μοιραία εξίσωση των δικαιωμάτων υπομηχανικών και μηχανικών, θα αυξηθεί ο αριθμός των μηχανικών σε μια ήδη κορεσμένη αγορά (…), αναγκαστικά για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του Πολυτεχνείου οι φοιτητές των ΤΕΙ, θα υπάρξουν εκπτώσεις στην ποιότητα και την επάρκεια του Προγράμματος Σπουδών, γεγονός που θα ρίξει την ποιοτική στάθμη των αποφοίτων, οι υλικοτεχνικές υποδομές των Πολυτεχνικών Σχολών δεν είναι ικανές να υποστηρίξουν τη φοίτηση των σπουδαστών που θα απορροφηθούν από τα ΤΕΙ»

Καταρχάς, αν δούμε τι συμβαίνει στη εργασιακή πραγματικότητα, μάλλον δεν είναι οι ΤΕΙτζήδες αυτοί που προκαλούν το πρόβλημα. Οι συνθήκες εργασίας του μηχανικού, όσο και αν οι ΔΑΠίτες προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν συμβαδίζουν καθόλου με την εικόνα των ωραίων γραφείων, των ακριβών αυτοκίνητων, του χρήματος και της ανάληψης των υπέρογκων έργων! Αντιθέτως, το παρόν και το μέλλον του εργαζόμενου μηχανικού, φαίνεται να είναι η μισθωτή σκλαβιά, η κακοπληρωμένη ανασφάλιστη εργασία και η υποταγή στους εργοδότες!Οι μηχανικοί, δουλεύουν όχι σαν υπάλληλοι, αλλά σαν «συνεργαζόμενοι με μπλοκάκι», γεγονός που έχει αντίκτυπο και στην ασφάλισή τους (την καλύπτουν οι ίδιοι, όχι ο εργοδότης τους). Το πρόβλημα με την εξίσωση των δικαιωμάτων μας με τους συναδέλφους από τα ΤΕΙ, δεν είναι ότι θα θιχθεί το «μεγάλο κοινωνικό μας status» ή το ζήτημα «Πολυτεχνίτες vsΤΕΙτζήδες». Πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα ως κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες πτυχές της. Πιο συγκεκριμένα, η εξίσωση των δικαιωμάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ και  το σπάσιμο του ενιαίου πτυχίου με τη συνοδευόμενη δημιουργία ατομικού φακέλου, συμπιέζει συνολικά (και του ΑΕΙ και του ΤΕΙ) τα επαγγελματικά μας δικαιώματα ακόμη πιο κάτω. Ακόμη πιο βαθιά στο τσουβάλι της ανεργίας και των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Τώρα σε σχέση με το πρόγραμμα σπουδών, μάλλον δεν είναι οι σπουδαστές που το καθορίζουν. Τα «παιδιά του κατώτερου θεού» (όπως οι προκαταλήψεις θέλουν να μας πείσουν πως είναι) που έγραψαν χαμηλότερους βαθμούς στις πανελλαδικές, δεν θα καθορίσουν εάν το πρόγραμμα σπουδών είναι περισσότερο ή λιγότερο επαρκές. Άλλωστε, η βάση εισαγωγής από το 2010 έως το 2014 έχει φανερή πτώση. Το πρόγραμμα ωστόσο, παρέμεινε αναλλοίωτο. Αυτό που καθορίζει πραγματικά ένα πρόγραμμα σπουδών σε χρόνο, ποιότητα και κατευθύνσεις, είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου να διαμορφώνουν έναν εργαζόμενο ευέλικτο, φθηνό και αναλώσιμο.

«Προτείνουμε: (…) τη διατήρηση αλλά και την περεταίρω θέσπιση κινήτρων από το Υπουργείο Παιδείας με στόχο την προάσπιση του θεσμού της “αριστείας” και της επιστημονικής προόδου προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας. (…)Θέσπιση υποτροφιών και οικονομικών βοηθημάτων για φοιτητές οι οποίοι παρουσιάζουν εξαιρετικές ακαδημαϊκές επιδόσεις αλλά και για φοιτητές οι οποίοι αντιμετωπίζουν οικονομικές/κοινωνικές ανισότητες. Θα πρέπει να προβλεφθεί κάποια επιβράβευση σε όσους βοηθούν στην ανοδική πορεία και αναγνωρισιμότητα του Πανεπιστημίου τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.»

Εκτός από το ότι η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση πάει περίπατο, αναγκαζόμαστενα ανταγωνιστούμε και μεταξύ μας! Για το ποιος είναι ο πιο άξιος, ο πιο καλός φοιτητής, ο πιο άριστος! Αυτοί που προτάσσουν το θεσμό της αριστείας και την ανταγωνιστικότητα έχουν σκοπό να καλλιεργήσουν στους φοιτητές τη κουλτούρα του ότι ο εχθρός σου βρίσκεται στο συμφοιτητή σου και όχι σε αυτούς που έρχονται να επιβάλλουντην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και να διαλύσουν το μέλλον μας!
Επίσης, η βοήθεια και η μέριμνα προς τους οικονομικά ασθενέστερους φοιτητές των λαϊκών στρωμάτων, δεν επιλύεται ούτε με δωράκια, ούτε με bonus. Η λύση, είναι εδώ και τώρα δημόσια και δωρεάν φοιτητική μέριμνα για όλους. Σίτιση στη λέσχη, χωρίς προαπαιτούμενα και αστερίσκους που εξαιρούν φοιτητές! Στέγαση στις εστίες, για όσους φοιτητές το έχουν ανάγκη. Καμία έξωση φοιτητή και άμεση ανέγερση εστιών για την κάλυψη των αναγκών.Δωρεάν μετακινήσεις, χωρίς ελέγχους εισιτηρίων και πάσο! Όλα αυτά εμπεριέχονται στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, που όλο και περισσότερο τείνει να γίνει είδος προς εξαφάνιση! Το σχέδιο για κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων και η επιβολή διδάκτρων αρχικά στα μεταπτυχιακά, είναι μεταρρυθμίσεις που κοστίζουν και επιβαρύνουν όλο και περισσότερο την τσέπη των φοιτητών και των οικογενειών τους. Αυτό που χρειάζονται οι φοιτητές, είναι εκπαίδευση για την οποία δεν θα χρειάζεται ούτε να καταβάλουν κάποιο χρηματικό ποσό από την τσέπη τους, αλλά ούτε και οι διάφορες λειτουργίες και υποδομές να χρηματοδοτούνται από ιδιώτες! Οι ιδιώτες δεν δίνουν από μεγαλοκαρδία χρήματα στα ιδρύματα! Γίνονται χορηγοί για τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία είναι ενάντια στα συμφέροντα των φοιτητών!

    «Απαραίτητη προϋπόθεση για ένα ποιοτικό και ανταγωνιστικό Πρόγραμμα Σπουδών είναι ο διαρκής εκσυγχρονισμός του προκειμένου να καλύπτει τις σύγχρονες εξελίξεις της επιστήμης του Πολιτικού Μηχανικού. Προτείνουμε λοιπόν να γίνεται επικαιροποίηση του Προγράμματος κάθε τρία χρόνια από την επιτροπή προγράμματος σπουδών η οποία συνεδριάζει σε ετήσια βάση. Βασικά στοιχεία τα οποία πρέπει να παραμείνουν αναλλοίωτα είναι: Ο ενιαίος χαρακτήρας του Διπλώματος, προϋπόθεση του οποίου είναι ο ισχυρός κορμός. Έτσι δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους αποφοίτους του Τμήματός μας να έχουν τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις για την απόκτηση όλων των επαγγελματικών δικαιωμάτων του Πολιτικού Μηχανικού. Ο επαναπροσδιορισμός της φιλοσοφίας και του περιεχομένου του Προγράμματος Σπουδών προκειμένου να ακολουθεί τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξει. Η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του Διπλώματος του Πολιτικού Μηχανικού τόσο σε εγχώριο όσο και διεθνές επίπεδο.»

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, προσπαθεί να δείξει πως η αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών, έρχεται να εξυπηρετήσει αποκλειστικά και μόνο τον εκσυγχρονισμό του πτυχίου με τις ανάγκες του επαγγέλματος. Αυτό ωστόσο που υποβόσκει με τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, είναι το σπάσιμο του κύκλου σπουδών σε 3+2 ή 4+1 χρόνια όπως γίνεται σε άλλες σχολές (π.χ. Αρχιτεκτονική). Εισάγεται έτσι η έννοια της ειδίκευσης, με τα επαγγελματικά δικαιώματα μόνο του τομέα που ο καθένας θα έχει επιλέξει στο 4ο έτος. Άρα, κάποιοι θα παίρνουν πτυχίο στο 3ο έτος (με ελάχιστα επαγγελματικά δικαιώματα) και αυτοί που θα συνεχίζουν και δεν θα μένουν στάσιμοι λόγω οικονομικών και εξεταστικών φραγμών, θα παίρνουν πτυχίο στα 5 χρόνια (Master). Αυτό, κατακερματίζει το αντικείμενο του μηχανικού και περιορίζει στο ελάχιστο τις δυνατότητες συλλογικών διεκδικήσεωνκαι κατοχύρωσης δικαιωμάτων, αφού το πτυχίο θα είναι διασπασμένο (και σε συνδυασμό με τον ατομικό φάκελο προσόντων). Αυτό, δημιουργεί αποφοίτους πολλών ταχυτήτων που θα οδηγούνται σε ειδικεύσεις και επανειδικεύσειςμέχρι το τέλος της επαγγελματικής τους ζωής, προκειμένου να μπορούν να ανταπεξέρχονται στις απαιτήσεις του εκάστοτε εργοδότη.
Ταυτόχρονα, τα προγράμματα σπουδών διαμορφώνονται έτσι ώστε να ανταπεξέρχονται στην αγορά εργασίας. Χαρακτηριστικόπαραδείγμαη Φαρμακευτική Αθήνας,όπου ηPharmathenA.E. μετέφερεστο 4ο έτος τα μαθήματα του 5ου και το τελευταίο αποτελούνταν μόνο από ερευνητικές εργασίες προς όφελος της. Αντίστοιχα,οιεπώνυμες έδρες στο ΤΕΙ Αθήνας και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, δείχνουν ακόμη μία κατεύθυνση: αυτή της εισχώρησης του ιδιωτικού παράγοντα στα ιδρύματα, με σκοπό το κέρδος από τα ερευνητικά προγράμματα και την απλήρωτη εργασία των φοιτητών. Αντί να μαθαίνουμε ολόπλευρα το αντικείμενο μας, η εκπαιδευτική διαδικασία θα προσαρμόζεται στις ανάγκες των επιχειρήσεων και των κερδών τους!

«Βασικός άξονας της λειτουργίας ενός σύγχρονου και ευρωπαϊκού πανεπιστημίου οφείλει να είναι η αξιολόγηση. Θα αξιολογείται λοιπόν το πρόγραμμα σπουδών ( η ποιότητα και η επάρκειά του), ο τρόπος διδασκαλίας, οι εργασίες/θέματα, τα συγγράμματα, τα εργαστήρια και οι υποδομές του τμήματος. Με τον τρόπο αυτό θα είναι δυνατόν να εντοπιστούν οι υπάρχουσες αδυναμίες και στρεβλώσεις και να διορθωθούν. Με τον τρόπο αυτό θα αναβαθμιστεί η ποιότητα της Παιδείας που παρέχει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και θα καταστεί πιο ανταγωνιστικό.»

«Αυτοί που μας παίρνουν το βιβλίο απ’ το χέρι, μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι», είπε κάποτε ο Μπρεχτ. Αυτοί που, σε πλήρη εναρμόνιση με τα συμφέροντα της ΕΕ και των θέσεων της για τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, κάθε μέρα όλο και περισσότερο μας κάνουν τον βίο αβίωτο, έρχονται τώρα να επικυρώσουν κατά πόσο το πανεπιστήμιο μας λειτουργεί καλά, ανταπεξέρχεται στις ανάγκες του κεφαλαίου και των δεσμεύσεων της χώρας στις «ευρωπαϊκές λογικές» για την παιδεία. Η αξιολόγηση, έρχεται στην πραγματικότητα να καθορίσει άλλες κατευθύνσεις για τα τμήματα, και όχι κατά πόσο ο τρόπος διδασκαλίας και  οι υποδομές ανταπεξέρχονται στις ανάγκες των φοιτητών.
Καταρχάς, ο τρόπος με τον οποίο και το ίδιο το πτυχίο αξιολογείται, γίνεται στη βάση των συνθηκών που ορίζει η Μπολόνια.Η Μπολόνια, που θεσπίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι μία κατεύθυνση για τη λειτουργία όλων των ιδρυμάτων των μελών/κρατών της ΕΕ και προωθεί τη διάσπαση του πτυχίου σε Bachelorκαι Master, εισάγοντας παράλληλα τις πιστωτικές μονάδες ECTS. Η Α.ΔΙ.Π. (Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση) πλέον έχει και αποφασιστικό χαρακτήρα – μαζί με τα Συμβούλια Διοίκησης – για την έγκριση ή μη ενός προγράμματος σπουδών, ακόμη και λόγο για τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, πράγμα που πριν ήταν αρμοδιότητα των τμημάτων. Τέλος, η κρατική χρηματοδότηση του τμήματος συνδέεται άμεσα με την αξιολόγηση, πράγμα που αφήνει μετέωρη ακόμα και την ύπαρξή του, όταν αυτό δε συμμορφώνεται με τις αρχές της Α.ΔΙ.Π.
Για εμάς, καμία Α.ΔΙ.Π. και κανένας ιδιώτης δεν πρέπει να κρίνει αν οι όροι φοίτησης και το περιεχόμενο των σπουδών μας είναι επαρκές. Η διασφάλιση της δημόσιας, δωρεάν και ολοκληρωμένης φοίτησης είναι ζήτημα συλλογικής διεκδίκησης των φοιτητών και των συλλόγων τους!

«Οι φοιτητές οι οποίοι διανύουν τα 2ν ή τα ν+2 έτη ανάλογα με το έτος εισαγωγής τους στο ίδρυμα να μην έχουν τα δικαιώματα της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, πάσο) αλλά να συνεχίζουν τη φοίτηση υπό την προϋπόθεση ότι θα εγγράφονται στο κάθε εξάμηνο και θα υποβάλλουν δήλωση μαθημάτων ώστε το τμήμα να τους λαμβάνει υπόψη στον προγραμματισμό για τις εργαστηριακές ασκήσεις και τις εξεταστικές περιόδους. Σε περίπτωση που δεν κάνουν την παραπάνω δήλωση για δύο συναπτά έτη, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται για την ολοκλήρωση των σπουδών τους θα ενημερώνονται από τη γραμματεία ότι αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της διαγραφής. Ζητούμε η πρόταση μας αυτή να θεσπιστεί μέσα από τον Οργανισμό του ΑΠΘ. (…) Ουσιαστικά με τις προτάσεις μας θα διαγραφούν μόνο οι φοιτητές οι οποίοι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ για τις σπουδές τους και παράλληλα θα βελτιωθούν οι δείκτες»

Άνοιξε πολύ έντονα το τελευταίο διάστημα το ζήτημα των διαγραφών. Ποιοι μπορούν, πρέπει ή αξίζουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους και ποιοι «λιμνάζουν» στα ελληνικά πανεπιστήμια. Πολλοί θα ήθελαν, το υπουργείο και οι ΔΑΠίτες, να θεωρούμε ότι το πανεπιστήμιο υπολειτουργεί λόγων «αιωνίων», παρ’ όλα αυτά αν δούμε και την ίδια τη πραγματικότητα το πρόβλημα δεν είναι οι «αιώνιοι». Αν στα αμφιθέατρα δεν χωράμε, μάλλον δεν φταίνε αυτοί που παρακολουθούν. Αυτό που χρειάζεται είναι η ανέγερση και άλλων κτιρίων. Αν οι ουρές στη λέσχη φθάνουν έως την είσοδο, ίσως είναι καιρός η πάνω φοιτητική λέσχη να επαναλειτουργήσει. Στην αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων, όσο πιστεύουμε πως τα «χρήματα της κρίσης» εξανεμίστηκαν και όχι πως αυτοί που τα κατέχουν, απλά δεν τα διαθέτουν, τόσο η δικαιολογία πως «οι αιώνιοι φταίνε για την κατάντια των ιδρυμάτων» θα πιάνει τόπο…
Δεν πρέπει να υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτούς που ενδιαφέρονται και σε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται, όπως δεν πρέπει να υπάρχει και κανένα όριο φοίτησης! Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να δομούμε και να ιεραρχούμε τις σπουδές μας, όπως εμείς επιλέγουμε!
Οι διαγραφές, με πρόφαση τη «λύση του προβλήματος των αιωνίων», έρχονται να παίξουν το ρόλο του φόβητρου για τους φοιτητές. Θέλουν να κάνουν τους φοιτητές εντατικοποιημένους και πειθαρχημένους, μην αφήνοντας χώρο για συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες και τους αγώνες!
Με το μέτρο των διαγραφών, ανοιχτή αφήνεται και η υπόθεση των σπουδών και του μέλλοντος των φοιτητών από φτωχότερα στρώματα που δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα των σπουδών τους. Οι πολιτικές της ΕΕ, του ΔΝΤ και όλων των αστικών κυβερνήσεων, έφεραν το λαό στα όρια του «τη βγάζω, δεν τη βγάζω». Ταυτόχρονα, με τη φοιτητική μέριμνα να πηγαίνει κατά διαόλου και το κόστος ζωής να ανεβαίνει, όλο και περισσότεροι φοιτητές αναγκάζονται να γυρίσουν στις πόλεις τους ή να δουλεύουν προκειμένου να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τους. Γι' αυτό το κομμάτι των φοιτητών, το ν+2 θα σημαίνει πρόωρη εγκατάλειψη των σπουδών τους, πέταγμα ουσιαστικά έξω από τις σχολές τους. 
Αυτό ήταν το «Υπερψηφισμένο Πλαίσιο της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ» στη τελευταία συνέλευση του συλλόγου! Η ίδια η ύπαρξη της ΔΑΠ, δεν απαντάει στις ανάγκες των φοιτητών για διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους! Η δημιουργία της, είναι καρπός της ανάγκης των αστικών δυνάμεων (και συγκεκριμένα της Νέας Δημοκρατίας) να υπάρχει μέσα στους φοιτητές μια παράταξη που θα διασφαλίζει πως τα σχέδια των υπουργείων θα περνάνε και τα στόματα των φοιτητών θα κλείνουν! Επειδή είναι γλυκό το άκουσμα του «ανεξάρτητου» - πόσο μάλλον αν είσαι παράταξη της ΝΔ(!) - η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κάνει τα αδύνατα δυνατά να πουλήσει αυτό το προφίλ. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας βγάζει καμπάνιες για «συλλόγους πέρα από κόμματα», τη στιγμή που έχει τον ισχυρότερο κομματικό μηχανισμό μέσα στις σχολές!

Στα συλλογικά προβλήματα, δεν χωρούν ατομικές λύσεις!

Ο σύλλογος είναι όργανο των φοιτητών για τις συλλογικές τους διεκδικήσεις. Θα πρέπει να απαιτεί και όχι να συνδιαλέγεται με αυτούς που φέρνουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (πρυτάνεις, κοσμήτορες, υπουργούς κτλ.). Ο ρόλος της συγκλήτου και των συμβουλίων διοίκησης του πανεπιστημίου, είναι να εγγυώνται πως όλες οι ορέξεις των Υπουργείων και της ΕΕ θα εφαρμόζονται στα ιδρύματα. Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ τόσο με τις θέσεις της για το Ε.ΣΥ.Φ. (Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών) όσο και με τις προτάσεις της για «Συλλόγους Πέρα από Κόμματα», Ενιαία Ψηφοδέλτια και Θεσμοθέτηση του φοιτητικού συλλόγου από τον νόμο, από τη μία «ζητά» από την κυβέρνηση (της οποίας τη στάση γνωρίζουμε) να κατοχυρώσει την ύπαρξη του φοιτητικού κινήματος νομικάκαι από την άλλη θέλει να το εγκλωβίσει και να το ενσωματώσει στην «τυπική επικοινωνία» (=υποταγή και συμβιβασμό) με τα υπουργεία. Το Υπουργείο, ποτέ δεν «άκουσε» και ποτέ δεν θα «ακούσει» τις ανάγκες των φοιτητών, που στο κάτω-κάτω ξέρει ποιες είναι και είναι πολιτική επιλογή να μην μεριμνά γι’ αυτές!
Για εμάς, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να διεκδικεί εκπαίδευση και εργασιακή προοπτικήμε βάση τις ανάγκες του! Το ίδιο το φοιτητικό κίνημα, έχει αναπτύξει δικές του συμμετοχικές δομές από τα κάτω, όπως γενικές συνελεύσεις και συντονιστικές επιτροπές, και δεν χρειάζεται ούτε «σωτήρες» να μιλάνε μια φορά το χρόνο για τους φοιτητές, χωρίς τους φοιτητές, ούτε αναμονή για το πότε θα φιλοτιμηθεί κάποιος υπουργός να πετάξει κανένα ξεροκόμματο για τις ανάγκες του πανεπιστημίου!




«Το μέλλον δε θα ‘ρθει από μονάχο του έτσι νέτο – σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα και εμείς»

Μαγιακόφσκι



Αντιδομή Ε.Α.Α.Κ.









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου