κάποιες σκέψεις για τις εκλογές

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Τη χρονιά που πέρασε ακολουθήθηκε η ίδια πολιτική των τελευταίων πέντε χρόνων, η οποία, με την πρόφαση της κρίσης, επιβάλλει όλο και πιο σκληρά μέτρα που εξαθλιώνουν μεγάλο μέρος του λαού. Οι συνεχείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας οδηγούν στη φτώχεια και σε ένα αβέβαιο μέλλον, της ανεργίας και της μετανάστευσης ή σε δουλειά με μισθούς πείνας και ελαστικά ωράρια εργασίας, ακόμη ακόμη και σε μαύρη ανασφάλιστη εργασία

Η απάντηση του λαού σε όλα αυτά είναι και πρέπει να είναι κινητοποιήσεις που θα αντιστέκονται σε όλη αυτή την εξαθλίωση. Πολλές κινητοποιήσεις του τελευταίου χρόνου, όπως η τρίμηνη απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων του ΑΠΘ, οι κινητοποιήσεις ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, η απεργία των εργαζομένων του μετρό, αλλά και οι μαζικές πορείες της 17ης Νοέμβρη και της ΔΕΘ δείχνουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί για πολύ ακόμη να ζει υπό αυτές τις συνθήκες και διεκδικεί αξιοπρέπεια στη ζωή και τη δουλειά.

μπάτσοι, άυρες, ράμματα, ξηγημένα πράματα

Το κράτος δεν το βολεύει να ακούγονται φωνές που αντιδρούν. Γι αυτό το σκοπό η κυβέρνηση κάνει ό,τι είναι δυνατό ώστε να αταστείλει κάθε ξέσπασμα, αλλά και να δημιουργήσει τους όρους εκείνους για την αποτροπή του. Η καταστολή, από την εισβολή των ΜΑΤ στο χώρο του ασύλου με τις συλλήψεις φοιτητών και εργαζομένων, τις επιτάξεις απεργών ως τα ΜΑΤ και τα χημικά στις
Σκουριές αλλά και σε κάθε πορεία, πάει χέρι χέρι με τη δράση της φασιστικής Χρυσής Αυγής, Παρά τη φαινομενική περιθωριοποίηση της από τα ΜΜΕ η Χρυσή Αυγή είναι στην πραγματικότητα το μακρύ χέρι του συστήματος και εξυπηρετεί τους σκοπούς του.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΣΕΙ

Στην ίδια λογική κινούνται και οι αλλαγές στην εκπαίδευση, με πιο πρόσφατη τη ψήφιση του Σχεδίου Αθηνά. Οι νόμοι Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη συνθήκη της Μπολόνια και τις επιταγές της ΕΕ, έρχονται να καλύψουν τις ανάγκες του κεφαλαίου για εξειδίκευση και διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχιούχων, πειθάρχηση των εργαζόμενων, ενώ ταυτόχρονα πετσοκόβουν τη χρηματοδότηση τω ιδρυμάτων.

Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται και οι αλλαγές στα πανεπιστήμια. Ο νόμος πλαίσιο και οι τροποποιήσεις του, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη συνθήκη της Μπολόνια και τις επιταγές της ΕΕ, έρχεται να καλύψει τις ανάγκες του κεφαλαίου για εξειδίκευση και διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχιούχων, πειθάρχηση των εργαζόμενων, ενώ ταυτόχρονα πετσοκόβει τη χρηματοδότηση τω ιδρυμάτων. Αντικαθίσταται το πτυχίο από τον ατομικό φάκελο προσόντων καθώς προβλέπεται το σπάσιμο των σπουδών σε δύο κύκλους (3 χρόνια bachelor και 2 χρόνια master) και η καθιέρωση των πιστωτικών μονάδων, οδηγώντας το φοιτητή σε ένα κυνήγι προσόντων, ώστε να έχει καλύτερες πιθανότητες να εργαστεί. Σταδιακά, διαλύεται ο δημόσιος και δωρεαν χαρακτήρας του πανεπιστημίου ενώ με το σχέδιο Αθηνά αλλάζει ο χάρτης της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ώστε να εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες του κεφαλαίου: εγκαθιδρύονται τα συμβούλια διοίκησης, τα πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται, σχολές και τμήματα συγχωνεύονται ή κλείνουν και αναγνωρίζονται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Γίνεται φανερό ότι με την πολιτική που ακολουθούν θέλουν να μας κάνουν πειθήνια όργανα. Οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών σε συνδυασμό με τις διαγραφές των φοιτητών στα ν+2 και το κόστος σπουδών και ζωής που γίνεται ολοένα και πιο δυσβάσταχτο μας εξαναγκάζουν να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο και προσπάθεια στην ολοκλήρωση των σπουδών μας, ή ορισμένοι να τις εγκαταλείπουμε. Μαζί μ’ αυτά η κατάργηση του ασύλου, μια επίθεση στις δημοκρατικές κατακτήσεις, μας στερεί τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και δράσης σε χώρους όπου παλιότερα υπήρχε ως κεκτημένο όλου του λαού. Όλα αυτά προτάσσουν τον ατομικό δρόμο έναντι της συλλογικότητας.

Πέρα από τις αλλαγές στα εκπαιδευτικά, το μέλλον που σου επιφυλάσσεται ως πτυχιούχος δεν είναι καθόλου λαμπρό. Όταν πάρεις πτυχίο, έστω ότι ανήκεις στο ‘‘τυχερό’’ 50% που θα βρει δουλειά, θα βρεθείς αντιμέτωπος με την κατάσταση που επικρατεί στο κλάδο των μηχανικών, δηλαδή τη πραγματικότητα των ελαστικών σχέσεων εργασίας, εντατικοποίησης της εργασίας και εξάρθρωσης των ωραρίων. Η γενίκευση της δουλειάς στη βάση του ελεύθερου συνεργάτη και του δελτίου παροχής υπηρεσιών απαλλάσσει τον εργοδότη από το βάρος της ασφάλισης, το οποίο μετακυλίεται στις πλάτες των εργαζομένων, ακυρώνει τις όποιες συμβάσεις εργασίας και εντείνει τη επισφάλεια του εργαζομένου.

Η απάντηση των φοιτητών σε αυτήν την επίθεση ήταν άμεση και μαζική. Από τις κινητοποιήσεις για το μπλοκάρισμα των εκλογών για τα συμβούλια διοίκησης, τους αγώνες ενάντια στο Σχέδιο Αθηνά με καταλήψεις σχολών και μαζικές πανελλαδικές πορείες μέχρι το κίνημα του Σεπτέμβρη του ’11 το οποίο μπλόκαρε το νόμο Διαμαντοπούλου το μήνυμα που πέρασαν οι φοιτητές απέναντι στη διάλυση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, των πτυχίων και κατ’ επέκταση των επαγγελματικών δικαιωμάτων ήταν ξεκάθαρο.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…

       

         Εν μέσω αυτής της σαρωτικής επίθεσης του κεφαλαίου στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας έχουμε τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών στις 17 Απρίλη. Αυτό που θα ήθελαν τα κομμάτια του μαύρου μετώπου είναι μια νεολαία που ψηφίζει υπεύθυνα, συνυπογράφοντας την καταδίκη του μέλλοντος της. Αυτό που προτάσσουμε εμείς είναι η συμμετοχή του καθενός στα όργανα και τις διαδικασίες του Συλλόγου, όπως είναι οι εκλογές. Συμμετοχή στις εκλογές με μια ψήφο που θα καταδικάζει την πολιτική της εξαθλίωσης και θα στηρίζει τις δυνάμεις εκείνες που αντιστέκονται και προτάσσουν ένα διαφορετικό δρόμο, όπου εμείς αποφασίζουμε για τον εαυτό μας.

      Εμείς, ως Αντιδομή, θεωρούμε πως οι εκλογές δεν είναι μια ατομική διαδικασία, όπου ο φοιτητής καλείται μια φορά το χρόνο να «εκφραστεί» μέσω της ψήφου του, και πως δεν αποτυπώνουν σαφώς τους διαρκώς μεταβαλλόμενους συσχετισμούς εντός των συλλόγων, ούτε τη δυναμική των διαδικασιών που συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Παρ’ όλα αυτά αποτυπώνουν τους συσχετισμούς εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οι εκλογές πρέπει να είναι μια πολιτική διαδικασία στην οποία ο καθένας στηρίζει μια πολιτική αντίληψη και κατεύθυνση.

     Η διαδικασία αυτή αν και δεν καθορίζει, επηρεάζει τη λειτουργία του συλλόγου μέσα στην επόμενη χρονιά καθώς προκύπτει το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου και, πριν τη ψήφιση του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, οι εκπρόσωποι των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης (τμήμα, σύγκλητος).

   Το ΔΣ αποτελείται από 11 έδρες οι οποίες μοιράζονται στους πολιτικοσυνδικαλιστικούς σχηματισμούς (σχήματα, παρατάξεις) βάσει του εκλογικού αποτελέσματος και έχει χαρακτήρα λήψης άμεσων αποφάσεων εκ μέρους του συλλόγου. Για μας το ΔΣ πρέπει να είναι μια διαδικασία ανοιχτή για όλους, όπου κάθε φοιτητής μπορεί να παρεμβαίνει και να ελέγχει τις αποφάσεις του.

       Η Συνέλευση Τμήματος είναι ένα διοικητικό όργανο του τμήματος στο οποίο συμμετέχουν οι καθηγητές (μέλη ΔΕΠ) και πλέον προβλέπεται ένας αντιπρόσωπος των φοιτητων. Στο κατ’ επίφαση δημοκρατικό όργανο τις αποφάσεις παίρνει η ισχυρή πλειοψηφία των καθηγητών γι’ αυτό και οι φοιτητές οφείλουν να παρεμβαίνουν μαζικά στις διαδικασίες του διασφαλίζοντας τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, και πολλές φορές κόντρα στις επιδιώξεις των διαπλεκόμενων αντιπροσώπων. Αυτό που πάντα διασφάλιζε τα συμφέροντα των φοιτητών ήταν και είναι η μαζική και μαχητική διεκδίκηση μέσα και έξω από τα όργανα αυτά.

       Με αυτή τη λογική, συμμετέχουμε στις εκλογές γιατί θέλουμε να τις κάνουμε μια πολιτική διαδικασία που θα αναμετρηθούν αντιλήψεις και να μη χαρίσουμε καμία διαδικασία λήψης αποφάσεων σε φοιτητοπατέρες.

      Θέλουμε λοιπόν να παρεμβαίνουμε στο Δ.Σ., όχι για να το παίξουμε οι αφ’ υψηλού αντιπρόσωποι των φοιτητών, αλλά για να μαθαίνουμε τι συμβαίνει μέσα σε αυτό και να το θέτουμε υπό τον έλεγχο του συλλόγου φοιτητών, ώστε στην τελική να μην αποφασίζουν 11 πεφωτισμένα άτομα για εμάς χωρίς εμάς. Ενεργητικά λοιπόν να παίρνουν οι φοιτητές την κατάσταση στα χέρια τους, ώστε να αναπνέει η δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων.

       Παράλληλα, θέλουμε να παρεμβαίνουμε στα όργανα συνδιοίκησης, όχι για να τα βρούμε με τους καθηγητές, αλλά με τη λογική της εντός-εκτός και εναντίον παρέμβασης στα όργανα αυτά. Εντός για να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η αναδιάρθρωση περνά μέσα από αυτά, αλλά και γιατί θεωρούμε ότι ριζοσπαστικές αντιλήψεις οφείλουν να συμμετέχουν στα όργανα αυτά, όχι με όρους συνδιαλλαγής, αλλά για να τα εκθέτουν στο κόσμο του συλλόγου. Εκτός γιατί δεν είμαστε με τη λογική της αντιπροσώπευσης και γιατί θεωρούμε πως τα φοιτητικά συμφέροντα κερδίζονται με αγώνες συλλογικής και μαζικής διεκδίκησης και όχι με όρους ατομικής συνδιαλλαγής. Εναντίον γιατί σε περίπτωση που τα όργανα αυτά προσπαθήσουν να πάρουν αντιδραστική απόφαση για τα συμφέροντά μας, θα μπλοκάρουμε με κάθε τρόπο τη λήψη μιας τέτοιας απόφασης. Άλλωστε, οι αλλαγές που προωθούνται μέσω του νόμου Διαμαντοπούλου καθιστούν τη δομή των οργάνων συνδιοίκησης ακόμη πιο αντιδραστική και θωρακισμένη απέναντι στις φοιτητικές διεκδικήσεις (χωρίς προφανώς να θεωρούμε ότι το προηγούμενο μοντέλο συνδιοίκησης μας κάλυπτε). Αυτό που προσπαθούμε λοιπόν να εκφράσουμε (και όχι να διαχειριστούμε ή να ελέγξουμε) είναι εκείνο το ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα εντός του πανεπιστημίου, που ζει και δρα με βάση τις συνελεύσεις, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, και που συγκρούεται με νικηφόρο τρόπο με τις μεταρρυθμίσεις και την αναδιάρθρωση σε παιδεία-εργασία, τόσο στις μεγάλες, όσο και στις μικρές μάχες, που δίνει ο σύλλογός μας τόσο καιρό.

         Η Αντιδομή κατεβαίνει στις εκλογές με ανοιχτό ψηφοδέλτιο. Καλούμε κάθε φοιτητή, ενάντια στη λογική της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης να συμμετάσχει σε αυτό, στηρίζοντας την πολιτική αντίληψη και όχι τα πρόσωπα. Καλούμε τον καθένα να γίνει εκπρόσωπος του εαυτού του, να μην σταυρώσει κανένα, στη βάση του πολιτικού πλαισίου αλλά και της ενότητας στη δράση. Τέλος η συμμετοχή στο ανοιχτό ψηφοδέλτιο είναι δημόσια στήριξη στην παρέμβαση του σχήματος και στα αποτελέσματα αυτής και δεν αντανακλά καθολική πολιτική συμφωνία με το σχήμα, συμμετοχή σε αυτό ή κάποια άλλη δέσμευση.

         Γιατί θέλουμε να εκφράσουμε τη λογική μιας αριστεράς που αφουγκράζεται διαφορετικά τις ανάγκες των φοιτητών και επιδιώκει ένα φοιτητικό κίνημα που τολμάει όχι μόνο να αντιστέκεται αλλά να παράγει πολιτική για τον εαυτό του και να νικάει. Η παρέμβασή μας έχει ως στόχο την κινητοποίηση όλων των φοιτητών του Συλλόγου για τη μαζική συμμετοχή στις διαδικασίες του, γιατί μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο μέσα από διαδικασίες που θα μας εκφράζουν και θα τις υπερασπιζόμαστε. Γιατί λειτουργούμε με το μοντέλο του σχήματος και όχι της παράταξης, με ανοιχτές διαδικασίες στις οποίες συζητάμε, συνδιαμορφώνουμε και τελικά υλοποιούμε τις αποφάσεις μας όλοι μαζί, κόντρα στη λογική της ανάθεσης, συνδέουμε τα ειδικά θέματα της σχολής, με τα ευρύτερα ζητήματα της κοινωνίας και που δεν απομονωνόμαστε στη σχολή μας, αλλά συντονιζόμαστε με αντίστοιχα σχήματα από άλλες σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και όλοι μαζί αποτελούμε την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση. Γιατί θέλουμε οι πράξεις κι οι απόψεις μας να εκφράζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας. Γιατί θέλουμε να παράγουμε εμείς πολιτική για τον εαυτό μας κι όχι άλλοι για εμάς.

                     ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ_ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΧΗ

Στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε η απογοήτευση για το σάπιο πολιτικό σύστημα εκδηλώνεται τόσο με την απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών όπως οι συνελεύσεις, όσο και με την αποχή από τις εκλογές. Η αποχή, είτε ως αντίδραση στης συνδικαλιστικές μεθόδους που χρησιμοποιούν η ΠΑΣΠ κι η ΔΑΠ, είτε ως πολιτική άποψη εναντίωσης σε αστικοδημοκρατικές διαδικασίες εκλογής γραφειοκρατικών οργάνων ενισχύει την προσπάθεια της κυβέρνησης να διαλύσει τα όργανα, τους συλλόγους και το ίδιο το φοιτητικό κίνημα στη τελική. Αποχή σημαίνει ανοχή. Σημαίνει όργανα συλλόγων βορά στις ορέξεις των μνημονιακών παρατάξεων. Σημαίνει αδιαφορία και συναίνεση στην πολιτική που ακολουθείται από κυβέρνηση και ΕΕ. Γιατί ανεξαρτησία δεν υφίσταται: μένοντας αμέτοχος τάσσεσαι αυτόματα υπέρ του ισχυρού. Είναι χρέος λοιπόν του καθενός μας να συμμετέχει όχι μόνο στις εκλογές αλλά και στις γενικές συνελεύσεις ακόμη περισσότερο, συναποφασίζοντας για όλα τα ζητήματα που τον αφορούν. Ιδιαίτερα στις φετινές εκλογές όπου η επίθεση του κεφαλαίου σε λαό και νεολαία κλιμακώνεται είναι σημαντικό να πούμε οι φοιτητές ένα ηχηρό ΟΧΙ στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλλάσεται.

Να ξεμπερδεύουμε με τις καθεστωτικές δυνάμεις 

ΔΑΠ: πρόκειται για το δεξί χέρι της κυβέρνησης μέσα στο χώρο των πανεπιστημίων. Είναι η δύναμη εκείνη που εγγυάται την ΄΄ομαλότητα΄΄ στις σχολές και φροντίζει επιμελώς να αποπροσανατολίζει τους φοιτητές με σκοπό να συναινέσουν αδιαμαρτύρητα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που περνάει η κυβέρνηση και η ΕΕ. Γι αυτό το σκοπό εκφυλίζει τις συνελεύσεις και τις διαδικασίες του Συλλόγου προσπαθώντας να τις περιορίσει σε στενά ζητήματα της σχολής, όταν φυσικά αναγκάζεται από τις συνθήκες και την πίεση του κόσμου να συμμετέχει σ’ αυτές ενώ δε διστάζει να οικειοποιείται τις νίκες του κινήματος ισχυριζόμενη για παράδειγμα ότι αυτή εξασφάλισε την κόντρα εξεταστική για το Σύλλογο. Με την ίδια λογική μετατρέπει τις εκλογές από πολιτική διαδικασία σε πανηγύρι όπου αναμετρώνται παρέες, κεράσματα και σημειώσεις. Παρά όμως τα φιλικά τους χαμόγελα είναι η ίδια ΔΑΠ που με το τις «5 θέσεις για τα ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ» ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητά περεταίρω σύνδεση της χρηματοδότησης με την αξιολόγηση και τις ανάγκες της αγοράς, αύξηση των managers στα συμβούλια διοίκησης, ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, εστίες επί πληρωμή και δημιουργία ομάδων φύλαξης υπό της εποπτεία της ΕΛΑΣ μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι ταυτόχρονα η ίδια ΔΑΠ που περιφρουρεί στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης τη διεξαγωγή εκλογών για τα συμβούλια διοίκησης ξυλοκοπώντας και απαγάγοντας σπουδαστές και ακολουθεί φασιστικές πρακτικές και ανάλογη φρασεολογία. Ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει ψήφο στην κυβέρνηση και τη Χρυσή Αυγή, σημαίνει συναίνεση στη διάλυση των σπουδών και των ζωών μας. 

ΠΑΣΠ: είναι ο δεύτερος βασικός εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής στα πανεπιστήμια και προωθεί όπως και η ΔΑΠ την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική. Τα μεγάλα λόγια για ανεξαρτησία από το ΠΑΣΟΚ δεν πείθουν πια κανέναν. Αυτό γίνεται φανερό από τη στάση της μες στις συνελεύσεις όπου είτε υπερασπίζεται τα μέτρα ως αναγκαίο κακό είτε τα αποσιωπά πλήρως αλλά και από τον τρόπο που έστρωσε το έδαφος στην κυβέρνηση για τη ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου. Παρά τη φαινομενική ρήξη στην οποία υποτίθεται ότι έρχεται με τη ΔΑΠ στις σχολές εξυπηρετούν τον ίδιο ρόλο και ακολουθούν κοινή πορεία, να εξασφαλίσουν δηλαδή ότι κανείς δε θα σηκώσει κεφάλι. Η καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία πρέπει σε αυτές τις εκλογές να εκφραστεί και στο χώρο του πανεπιστημίου με την απομόνωση της ΠΑΣΠ στους φοιτητικούς συλλόγους.

Η ΔΑΠ μαζί με την αδελφή της δύναμη, ΠΑΣΠ έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Είναι με αυτούς που μας καταδικάζουν σε ένα μαύρο μέλλον, είναι με την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την ψήφο σε ΠΑΣΠ και ΔΑΠ επικυρώνουμε την αστική πολιτική της επιβολής μνημονίων και περικοπών στους εργαζομένους για την ελάφρυνση των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου. Καιρός λοιπόν να ξεμπερδέψουμε με τα τσιράκια της κυβέρνησης. Μαυρίζουμε τις κυβερνητικές παρατάξεις!

ΠΚΣ-ΚΝΕ: το ΚΚΕ, παρά την πύρινη γλώσσα του δεν πιστεύει ότι οι αγώνες στο σήμερα μπορούν να κερδίσουν και ανάγει τα πάντα στη λαϊκή εξουσία. Η στάση του ΜΑΣ στους συλλόγους έρχεται να επιβεβαιώσει ακριβώς αυτό. Η ΠΚΣ με τη δημιουργία των επιτροπών αγώνα συσπειρώνει και ενισχύει αποκλειστικά τις κομματικές της δυνάμεις και αυτοαναγορεύεται ως ο μόνος φορέας που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση, υποτιμώντας τη δυναμική ενός μαζικού λαϊκού κινήματος. Αυτό φαίνεται κι από την αυτιστική άρνησή της για κοινή δράση με τις άλλες αριστερές δυνάμεις αλλά και από την επίθεση που εξαπολύει εναντίον αυτών, δείχνοντας την κουλτούρα της σε σχέση με την ενιαιότητα του φοιτητικού κινήματος. Κάθε πολιτική της πρόταση καταλήγει στις εκλογές και τα κόκκινα ΔΣ, χωρίς να μπορεί να απαντήσει στα προβλήματα που η ίδια η πραγματικότητα φέρνει μπροστά της.

ΑΡΕΝ: Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική της επαναδιαπραγμάτευσης χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ και το ευρώ, το μόνο που έχει να πει πλέον είναι η υπομονή μέχρι να έρθει η “αριστερή κυβέρνηση” που θα μας “σώσει”. Η συμβολή του στους κοινωνικούς αγώνες είχε ημερομηνία λήξης στις 17 Ιούνη 2012 και από τοτε μόνο διαπιστευτήρια δίνει για το πόσο “ορθό” είναι να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις σχολές η ΑΡΕΝ, παρά την αύξηση των ποσοστών της, δεν έχει να συμβάλει παρά μόνο με μια αφ' υψηλού κριτική στις άλλες δυνάμεις του αγώνα και καλώντας κι εκεί τη νεολαία σε υπομονή. Η πολιτική λογική που εκφράζει η ΑΡΕΝ εγκλωβίζει τη δυναμική του κινήματος σε προτάσεις διαχείρισης του προβλήματος και διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, εμμένοντας στη λογική της ανάθεσης. Όταν η μόνη σου σκοτούρα είναι πως θα “κερδίσεις” τη μάχη στο δελτίο των 8, είσαι καταδικασμένος να χάσεις μακροπρόθεσμα.

Στη μάχη της γενιάς μας διαλέγουμε πλευρά!

Στις 17 Απρίλη, λοιπόν, δεν πάμε για να αποδείξουμε πόσο καλοί είμαστε στις κοινωνικές σχέσεις και στο αλισβερίσι ψήφων. Πάμε για να εκφράσουμε το διακριτό ριζοσπαστικό πολιτικό δυναμικό που υπάρχει στη σχολή μας και εκφράζεται μέσω των συλλογικών πρακτικών και κινητοποιήσεων. Πάμε για να καταδικάσουμε ουσιαστικά και μαχητικά την ανελέητη επίθεση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ και ΔΝΤ από τη μεριά της νεολαίας. Στήριξη αυτής της λογικής, δεν είναι μια ψήφος στείρας καταγγελίας αλλά ρήξης με τις λογικές του καπιταλιστικά «εφικτού», που προβάλλει το ρεαλισμό των κοινωνικών αγώνων. Σημαίνει στήριξη της δυνατότητας να οργανώνονται μεγάλα κινήματα και νικηφόροι αγώνες. Δεν πρεσβεύουμε άλλη μια αριστερή λογική που κάθεται στην γωνιά της και απαγγέλει ξύλινους λόγους, αλλά ως σχήμα θέλουμε να βάλουμε στην κεφαλή των αγώνων την ανατρεπτική νεολαία ως τον παράγοντα εκείνο που μπορεί να αλλάξει την θλιβερή κοινωνική κατάσταση. Η ενίσχυση της Αντιδομής σημαίνει συλλογική στράτευση στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέρα των εκλογών, κόντρα στην απομαζικοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων και το χτύπημα των συλλογικών διαδικασιών. Μάχες στις οποίες το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί με σχέδιο και προοπτική. Για να ηττηθούν όσοι θέλουν να διαλύσουν τις μορφές οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος! Για να δυναμώσει το αντίπαλο δέος μες τις σχολές, ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τους αντιλαϊκούς νόμους των κυβερνήσεων και των Υπουργείων, στην αναγνώριση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, στο νόμο έκτρωμα της Διαμαντοπούλου, στην ιδιωτικοποίηση της λέσχης, στην υποχρηματοδότηση και στο πετσόκομμα της φοιτητικής μέριμνας (συγγράμματα, εστίες). Για τη διασφάλιση και τη διεύρυνση των κατακτήσεων μας στα τμήματα για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών. Είναι η αποφασιστική επιλογή που δίνει κινηματική προοπτική αγώνα διαρκείας, που βλέπει την επόμενη μέρα ως μια νέα αρχή αγώνων.

Οι φοιτητικές εκλογές δεν είναι για μας ο μοναδικός λόγος ύπαρξής μας. Δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε σίγουρα και το τέλος των πάντων, είναι μια στιγμή του καθημερινού αγώνα μας για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Αποτελούν όμως μια αναμέτρηση που πρέπει να στείλουμε το πιο καθαρό μήνυμα, πως τώρα που θέλουν να τα πάρουν όλα από τη νεολαία και τους φοιτητές, βάζουμε προμετωπίδα των αγώνων μας τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Για να γίνει καθαρό σε όλους ότι ως φοιτητές δε συναινούμε στο παρόν που μας θέλει εξατομικευμένες μαριονέτες σε ένα διαρκές τρέξιμο από μάθημα σε εργαστήριο, δε σιωπούμε απέναντι στις λόξες του κάθε καθηγητή-χειροκροτητή του υπουργείου, δεν αποδεχόμαστε καμία διάλυση των ενιαίων πτυχίων, καμιά κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, ανατρέπουμε το Νόμο Πλαίσιο και το σύνολο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Πετάμε στα μούτρα τους το μαύρο μέλλον της μετανάστευσης, απλήρωτης εργασίας, της ανεργίας και της ελαστικής μαύρης και απλήρωτης εργασίας που μας ετοιμάζουν. Για μια άλλη πραγματικότητα, όχι αυτή του ΔΝΤ, της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Με βάση όλα τα παραπάνω που θέλουμε να εκφράσουμε, καλούμε κάθε φοιτητή να βαδίσουμε μαζί, όπως κάνουμε εδώ και καιρό, τόσο την ημέρα των εκλογών όσο κυρίως και στις επόμενες μάχες που έρχονται.

Η ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ

Στη μάχη της γενιάς μας ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ.

ΑΝΤΙΔΟΜΗ - ΕΑΑΚ